De landing van de Zwerfziel

Het is stil in mijn nieuwe huis, de plafond-fan zoemt en verder is er weinig geluid.
Ik hoor vaag de chihuahua blaffen, een klein fanatiek kuitenbijtertje, woont ook in het gebouw, beneden denk ik. Je mag geen huisdieren, dat zijn de huisregels, maar er is dus dat hyperactieve rothondje en mijn single buurman die in de zorg werkt lijkt een kat te hebben, gezien het kattenbakschepje en het speciale afval bakje voor katten grit buiten zijn deur.

Ik vind eerste nachten in een huis waar ik langer ga wonen dan altijd wel spannend. Hoe is de buurt en wat kan ik verwachten van mijn buren.

Iedereen lijkt vooral erg op zichzelf te zijn, ik maakte kennis met mijn buurman omdat de stroom in het gebouw raar deed, aan/uit/aan/uit/aan/uit….nu ja je hebt wel beeld denk ik, maar dat houdt in een land als dit ook in dat de aircon piept omdat hij weer bruikbaar is, de kook plaat een seintje geeft dat je kunt koken en zo nog wat pingetjes en piepjes.En dat constant, voor meer dan een uur. En elke keer als we dachten dat het voorbij was begon het weer.

Er kwam een mannetje, mannetje hier komen altijd dag en nacht en werken zich werkelijk de pleuris voor drie keer niks. Net als mijn koelkast bezorger. Maar dat is niet de tweede verdieping corrigeerde hij mijn Nederlandse telling, dat is de derde zuchtte hij terwijl hij zijn nek kraakte. 
En je zoon is niet thuis om te helpen tillen? Ik schudt ontkennend mijn hooft.
Que Padre!!
Hij doet 1 of andere gordel om, ik die knal van de pijn in mijn rug kijk ietwat jaloers, dat lijkt me lekker zitten denk ik, precies de steun die ik mis in mijn rug. Tot mijn grote verbijstering hijst hij mijn grote koelakst op zijn rug, en zegt: roep jij of ik lager moet zodat ik niks stoot. En daar rent hij, door de parkeerkelder, de trap op 1, 2 trappen, 3 en vier. Onder mijn enthousiaste aanmoediging.

Boven loopt het zweet van zijn kop, nog 1 te gaan zegt hij en gaat weer naar beneden, al blazend en puffend. Ik ren er achteraan. En weer hupla ding op zijn rug en lopen als een kievit.
Voor ik het weet is hij boven en staan er twee koelkasten boven, 1 voor mijn zoon die een stukje verderop in de gang woont en 1 voor mij. Ik betaal hem 500 pesos, het tarief voor Fletes (bezorgen en verhuisservice) en geeft hem 100 pesos extra, beetje extravagant voor mijn doen, want je werk is je werk, maar god wat is hij blij. Ga je lekker een koud biertje kopen en vergeet je dat je net een half uurtje gefitnest hebt, zeg ik tegen hem. HIj lacht, mijn zonde van de verdieping te weinig is alweer vergeten. Geld doet een boel in dit land.

Mag ik hem nog eens bellen als ik een klusje heb?
Graag!
En mag ik je nummer doorgeven aan anderen?
Heel graag.
Mooi, die zit in mijn nieuwe netwerk. Onder de “F” van Fletes, want ik heb geen idee hoe hij heet.

Ik druk op het knopje van de afstandsbediening en het hek sluit achter het vrachtautootje.

En dan weer 4 trappen op……naar de derde verdieping, dat wist ik wel hoor……..maar ik tel gewoon altijd nog op zijn Nederlands.

Ik ben wel geland hier, ik heb 12x mijn handtekening gezet onder een intentieverklaring elke maand braaf mijn huur te betalen, ik heb geen huurcontract maar een gebruikersovereenkomst. IK vind het fijn dat alle muren gesausd zijn en weer mooi wit, maar het zou Mexico niet zijn als we midden in de woonkamer 1 plek vergeten zijn. En het huis wat schoon opgevelerd zou worden, was smerig, heel, heel smerig! En het raam in de gang kan niet op slot, maar daar komt een mannetje voor (weer 1), er komen de komende dagen heel veel mannetjes, want ik heb alleen een gare eethoek en mijn matras ligt op de grond, dus ik krijg heel veel spullen.

En weet je? Al die spullen? Verpakt in veel te veel plastic en karton!Godsallemachtig wat een troep komt er van zo’n koelkast af. Als overheden nu eens aan fabrikanten uitleggen dat dat soort dingen anders moeten, dan hoef ik niet wereldreddend door een kartonnen rietje een milkshake te verorberen.