De reden waarom ik graag alleen ben

Veel studies zeggen te bewijzen dat het menselijk ras sociale contacten nodig heeft. Ieder mens heeft behoefte aan intelectueel, sociaal en sexueel of intiem contact. Fysieke aanraking van tijd tot tijd is een must om geestelijk en fysiek gezond te blijven, zo leren we als we over het internet surfen op zoek naar antwoord op de vraag waarom we liever alleen zijn. 

Ik kan alleen maar zeggen: ik ben menselijk, en ook ik heb soms de behoefte aan menselijk contact. Maar ik heb vaak genoeg aan een gesprek met een klant, een praatje met de taxi-chauffeur of de winkelbediende en dan ga ik lekker weer naar huis mijn eigen dingen doen en mijn eigen leventje leiden, helemaal alleen.

Diezelfde onderzoeken over de noodzaak aan menselijk contact beweren ook dat mensen die leven zoals ik, zonder menselijk contact een foutje in hun hersenen hebben, een storing zeg maar, en dat ze een beetje gehandicapt zijn op het gebied van sociale interactie. Zo niet waar…….misschien voor de massa, maar niet voor mij en ik durf te beweren velen met mij.

Hoewel ik ook door schade en schande wijzer ben geworden als het gaat om vriendschappen en graag alleen ben omdat mijn levensstijl mij kwetsbaar maakt voor klaplopers en profiteurs, en het moeilijk is om vriendschappen te sluiten als je steeds weer vertrekt, ben ik niet iemand met een sociale handicap. Ik ben iemand die goed alleen kan zijn en met een oversensitieve persoonlijkheid en die dus veel rust nodig heeft. Een middagje winkelen en ik trek graag een dagje bij; van opdringerige verkopers, klanten die voor je voeten lopen en het geroezemoes om mij heen. Om nog maar te zwijgen van alle indrukken en visuele stimuli die je op zo’n dag oppikt.

Hetzelfde geldt trouwens voor een dagje motorrijden hoor, al die herrie en al die concentratie, ik ben soms doodmoe, voldaan, maar doodmoe.

Als ik op een sociaal eenzame avond ik het internet afstruin naar collega kluizenaars en hoe zij omgaan met de balans tussen de tegenstrijdige behoeftes, leer ik dat veel huidige kluizenaars ooit sociale dieren waren, net als ik, altijd in de schijnwerpers. Door hun werk, door hun persoonlijkheid, door hun rol binnen de familie. Veel geven aan dat ze “er even tussenuit wilden”. Om te herstellen van een incident, een ziekte een moeilijke tijd, en ontdekten hoe heerlijk het is om alleen te zijn. En maar weinig moderne kluizenaars keren daarna terug in de spotlights. Ze vinden het authentieke rustige leven waarin ze hun ware zelf ontdekten fijner dan dat constante aandachts leven.

En er zijn verschillende stadia van hoe erg je kluizenaar wilt zijn, sommigen trekken zich terug in een hutje op de hei zeg maar, sluiten zich op in hun flat drie hoog achter of vertrekken naar het buitenland en beginnen overnieuw, dichter bij de natuur of in hun expat bubbel. Ik ben die laatste. Maar er zijn er ook die hun sociale media killen en alleen nog in het echt met vrienden afspreken, of mensen die de rem zetten op hun sociale leven en meer tijd steken in zogenaamde Quality Time.

Sinds de beschaving ontstond, zijn er mensen geweest die er aan wilden ontsnappen. Mensen die op een dag wakker werden en dachten: WTF, is dit het nu? Mensen dromen van ontsnappen uit de 9-5 maatschappij, en alleen al het feit dat ze in hun droom het woord “ontsnappen” gebruiken geeft wel aan hoe (onbewust) gevangen ze zitten.

Kluizenaar worden of zijn is niet iets wat je overkomt, het is een keuze en die keuze groeit naar je toe.

Ik heb, ondanks dat ik mijn halve leven in de spotlights van mijn werk heb gestaan altijd het gevoel gehad dat ik niet pastte in de maatschappij. Hoe succesvol ik ook was, hoe ik ook leek te genieten van de aandacht en de menselijke interactie die mijn werk met zich meebracht, diep van binnen voelde dat heel anders. En ik had dagelijks “mijn momentje” op de dijk, terwijl de stad aan mijn voeten lag. Of op het strand en dan vol verlangen staren naar die horizon terwijl ik in de wind de geuren van verre oorden rook vol mysterie.

Voor mij lag het venijn van die drukke sociaal actieve tijd in het “niemand willen kwetsen”. Ik had enorme moeite met “nee” zeggen en trouw zijn aan mijn eigen gevoelens. Ik deed alles voor een ander. Een vriendin in nood, die perse op dat moment moest uithuilen op mijn schouder. Een collega die nodig iets moest doen waardoor hij/zij niet aan de verplichtingen kon voldoen die ik dan maar overnam, de familie die weer eens bij elkaar wilde komen en waar eten voor gekookt moest worden terwijl ze mijn woonkamer arresteerden voor hun gezellige bijeenkomsten.

Alles kon altijd en niets was teveel. Zo leek het aan de oppervlakte, maar het was wel teveel. Het was tegennatuurlijk, altijd, elke keer weer. Tot ik voor mijzelf koos. Beetje noodgedwongen, maar ik deed het wel. En toen werd het heel stil……….heel stil. Bizar stil gewoon, omdat ik begon met “nee” zeggen.

En met alle jaren die aan mijn leeftijd werden toegevoegd ging ik het alleen zijn meer waarderen, en ging ik meer genieten van mijn eigen gezelschap.

Mijn manier van denken is anders dan van de mainstream mensen, ik heb een andere manier van observeren, van analyseren en van benaderen van problemen. En mijn gedachten, hoewel wat langzamer met de jaren, gaan nog steeds met lichtsnelheid over een gesprek en ik ben veel eerder bij het eindpunt dan de spreker, omdat ik weet, zie, aanvoel, interpreteer. En dat is heel lastig om in het dagelijks leven te beteugelen, zonder jezelf geweld aan te doen.

Een trainer op een beroependag die een test afnam bij alle aanwezigen legde mij mijn testuitslagen uit: jij gaat van 0 naar 200 in je hoofd als je een probleem of een stelling krijgt voorgelegd, en daarom vind je geen aansluiting op je werk bij collega’s, en geen waardering van je werkgever.  En hoewel je een uitstekend teamspeler kunt zijn, fucntioneer je het beste op jezelf. Als teamleider bijvoorbeeld of projectmanager, maar ze zullen je dat nooit gunnen vanwege je opleidingsniveau, dat is de maatschappij waarin we leven helaas.

Hij legde mijzelf aan mij uit. En na die training heb ik een lang moment van zelfreflectie gehad en besloot ik dat ik geen misfit was, maar een voorkeur had voor eenzaamheid, omdat ik in die eenzaamheid geen beperkingen ervoer voor mijn gedachtes, mijn observaties, mijn capaciteiten, en omdat in die eenzaamheid mijn creativiteit en oplossingsgerichtheid floreerde.

Het was een vorm van zelfacceptatie binnen een falend systeem waarin opleiding belangrijker is dan talenten

Maar er zijn meer redenen waarom ik graag alleen ben/leef

• lekker mijn eigen routine na het wakker worden, koffie voordat ik ook maar iets doe, dagboek schrijven zonder onderbreking
• geld uitgeven zoals ik dat wil, of het niet uitgeven omdat ik het niet wil, zonder verantwoording af te hoeven leggen
• mijn eigen dagbesteding invullen zonder dat je met een ander rekening moet houden. En gewoon weer inpakken en op reis gaan, er zijn maar weinig partners te vinden die die flexibiliteit hebben.
• mijn eigen zelfdiscipline kunnen neerzetten en daarmee mijn productiviteit en creativiteit vergroten
• zelf zoeken naar oplossingen in plaats van naar je partner kijken om het op te lossen en ook simpelweg zelf de vuilnis buiten zetten en die gordijnen ophangen, ik kan zoveel meer dan ik ooit dacht dat ik kon.
• het alleen zijn geeft me energie en kracht voor de dagen dat ik wel onder de mensen kan/moet/wil zijn en ik ben dan een veel leuker en geanimeerd persoon, veel authentieker dan wanneer ik mijzelf emotioneel uitgeput van afspraak naar afspraak sleep terwijl ik thuis ook nog eens iemand moet entertainen
• ik kan mijn eigen koers volgen en authentiek zijn zonder dat iemand daar een mening over heeft of zich er aan stoort

Kortom, ik kan lekker mijn eigen gang gaan, en ik heb geen moeite met alleen op stap gaan of uit eten gaan.

En mijn contacten zijn plenty, maar op internet, en dus kan ik het zelf doseren. Kijk, ik was nooit goed in vriendschappen onderhouden, nu nog niet, maar ik heb dat deel van mijzelf geaccepteerd en dat maakt mij tot een prima tevreden kluizenaar die af en toe verlangt naar menselijk contact. Ik ontmoet op mijn reizen soms pareltjes van mensen met die ik de meest interessante gesprekken heb die ik jaren later nog mee draag in mijn herinneringen, maar dat zijn momentopnames, geen dagelijkse ontmoetingen.

Trouwens over dat reizen: er zijn twee soorten solo-reizigers, zij die wel varen bij hostels en genieten van samen eten en rumoer en slaapzalen en gedeelde doucheruimtes, en zij die genieten van de rust van een eigen kamer in een hotel, en niet bang zijn om alleen te zijn. Ik behoor tot die laatste groep.