Financiële onafhankelijkheid | Jeanette in Mexico

Synchroon aan mijn beslissing om naar het buitenland te gaan, nam ook mijn zoon, mijn eerstgeboren kind die beslissing, eigenlijk vroeg hij mij om mee te gaan.

Door mijn financiële problemen en het feit dat ik op straat kwam te leven, zag hij wel aankomen dat in Nederland de zorgplicht voor mij op hem terecht zou komen. Daar had hij geen moeite mee. Maar hij wilde dat dan liever doen in een land waar de kosten van levensonderhoud lager waren zodat we beiden een prachtig leven konden hebben, en hij wilde wonen op een plek waar in zijn optiek de vrouwen mooier waren zodat hij een partner kon zoeken.

Hij beloofde mij financiële steun tot ik op eigen benen kon staan.

Ik zette een eigen bedrijf op, online, en hij was mijn vangnet. Daar waar het Nederlandse vangnet waar ik jaren aan meebetaald had voor mij faalde. Ik voelde me diep gezonken, geloof me. Welke moeder wil dat nu, wie wil dat nu voor zichzelf dat je op 54 jarige leeftijd alles kwijt raakt? Baan, dak boven je hoofd, alles? En dan afhankelijk worden van je kind?

Geduldig adviseerde hij me, steunde hij me tot ik op eigen benen kon staan als het ging om geld.

We trokken samen op, soms intens veel, tot irritaties aan toe, soms heel sporadische en duizenden kilometers bij elkaar vandaan. Hij houdt van de stad en voorzieningen, en ik woon liever midden in het niets ver weg van mensen.

Keuzes, keuzes die je maakt voor jezelf, voor je levensgeluk, voor je eigen plezier, voor je eigen gezondheid. Ze doorspekken mijn leven, elke dag weer, en zelden was ik me zo bewust van de invloed van keuzes die we maken als in die periode.

Echt los zijn we nooit van elkaar geraakt, daar waar mijn financiële zelfstandigheid op een dag een feit was zoekt hij nog steeds een partner. Soms denk ik wel eens dat zijn zoektocht zo lang duurt omdat hij mij op sleeptouw heeft genomen. Maar hij sleept me al lang niet meer rond. En daarbij, ik zie het als sleeptouw en blok aan zijn been. Hij ervaart het niet zo.

Dat bleek wel uit de financiële regeling die hij voor mij had bedacht: hij maakt gewoon geld over en dan red ik me maar. Als ik te kort kwam hoorde hij het wel.Ik leefde zo zuinig mogelijk. Werkte me een slag in de rondte en bouwde aan een nieuwe toekomst.

En als ik hem dan zei in die eerste moeilijke maanden, dat ik een blok aan zijn been was en terug ging naar Nederland werd hij boos en zei hij dat ik zaken niet voor hem moest invullen, dat hij wist wat hij deed en welke verantwoording hij was aangegaan, bewust.
De lieverd. Ik worstel soms nog steeds met het ’terugbetalen”-idee.

Pas nog zei ik tegen hem: misschien moet ik weer eens een Staatslot kopen als ik dan win geef ik het aan jou. En hij zei, je hebt geen lening bij mij ofzo, je bent me niets verschuldigd, hou het maar lekker zelf, als je al wint.

Geloof me, de dag dat ik zei: ik heb jouw geld niet meer nodig, ik kan het zelf redden, en het restantje wat ik nog over had van zijn bijdrage aan mijn nieuwe leven terugboekte naar zijn rekening, dat was bijna net zo’n glorieuze dag als die dag van de brief met nieuws over de afronding in Nederland. En mijn zucht even zo diep, de opluchting ook, want geen enkele moeder wil op die manier aan haar kind zijn arm hangen. Althans, dat denk ik niet, nu ja, ik in ieder geval niet.

Ik voel me sinds alle tegenslag in Nederland eigenlijk nooit meer zorgeloos gelijkwaardig. Ik voel me vaker problematisch en ballast. Voor hem, voor de wereld, en vooral voor mijzelf. Ik ben bijna een panische controlfreak met geld, ik draai elke cent 100 keer om voor ik hem eventueel misschien wel uitgeef. En liever niet aan mijzelf. Want inmiddels heb ik een minimalistische levensstijl ontwikkeld.

Ik, de vrouw met in Nederland een zolder barstens vol spullen, eindeloze kasten vol kleding en een voorliefde had voor leuk kleurrijk serviesgoed en brocante gordijnen, ik leef nu in een soort witte doos waar het minimalisme vanaf straalt. Hoewel de Nederlandse mentaliteit van een “gezellig huis” er nog wel is, is de kooplust weg, en hoewel mijn innerlijke vrouw nog steeds gilt van enthousiasme bij elk leuk gekleurd schaaltje of prachtige gewoven deken of vloerkleed, zegt mijn rationele kant, die altijd de overhand lijkt te hebben: zonde van je geld en het past toch niet op de motor.

Mijn huizen zijn sinds 2015 altijd een tijdelijk onderkomen, want ik reis nog steeds. Op de motor dus. Nu ja, niet vanaf het begin, ik koos eerst voor openbaar vervoer, lekker goedkoop en makkelijk. Om al snel te realiseren dat ik dan alle leuke en mooie plekjes voorbij reed en eigenlijk niets zag van een land anders dan de overbekende toeristenplekken.

Tijd voor een motorrijbewijs dus. Iets waar ik in Nederland vaak over fantaseerde. Het leek me zo gaaf om op een motor rijden.
En daar ging ik! Plassen in een potje voor de Filipijnse drugstest, ogentest, examen in een lokaaltje waar alle antwoorden aan de muur hingen en ik als trotse bezitter van dat nieuwe glanzende kaartje naar buiten. Ik kocht een motor van het geld wat ik gespaard had door heel zuinig te leven. En kreeg verzekering en een helm cadeau van de dealer. Tassen erop en daar ging ik. Rondje Filipijnen.

Dag mooi huisje op het strand, dag mooi wit zand en hallo horizon.

—————————

Je las hoofdstuk 3 van mijn boek, ik ben in 2025 10 jaar weg uit Nederland, en ik leef dan al 10 jaar als nomade, terwijl ik online geld verdien, Ik ben geboren in 1961, ik reis op de motor over de wereld, momenteel reis ik alweer een tijdje door Mexico.

Een mooi moment om een boek te gaan schrijven over de afgelopen 10 jaar, en de toekomst.

Ik ga het boek denk ik niet verkopen, ik publiceer het hier, in stukjes, als je het leuk vind mag je een bijdrage doen, als je meer dan 5 euro doneert kun je een kleine attentie downloaden. Ik gebruik het geld om te sparen, ik heb een enorm pensioengat en wordt door een vreemde wet gekort op mijn AOW

Als je op de afbeelding klikt ga je naar mijn andere website en daar kun je een bedrag kiezen en afrekenen. Dank je wel voor de moeite en je bijdrage!