Geen wortels

Uit mijn facebook archief:

Balans, In de tijd voor vertrek van een grote reis,  vind ik het altijd moeilijk balans te houden. In mijn hoofd bedoel ik. Je zit in het grijze gebied van alweer verhuizen, en dus is investeren in je leefomgeving niet iets wat nog aantrekkelijk is. Ik geef de tuin water, maar besef dat als ik vertrek de planten binnen een week dood zijn. Ik stop eten in de vriezer en tel nauwkeurig hoeveel weken.
Die dikke trui die nu gewassen moet worden, die kan wel weg dan, want de zomer komt er aan. En ik was op de hand dus dat zware ding kan ik missen als kiespijn. En ik neem hem niet mee, want ik ga naar daar waar het warmer is……..
Het is een push and pull gevoel van alweer afscheid nemen en verlangen om weer weg te gaan. Hoe vaak ben ik al “verhuisd”? vroeg ik me gisteren af. Ontelbare keren.
Als je reist zit je in een “ik leef uit mijn tas” modus waar je geen wortels legt. Als je ergens langere tijd blijft, leg je toch ongemerkt wortels. Oppervlakkige wortels, maar toch.
Balans, ik wil weg, maar zal de supermarkt mevrouw in het dorp me missen?
Balans, ik wil weg, ik verlang naar het rijden, de dagen slepen voort zo lijkt het, eindeloos, terwijl ik uitkijk naar het vertrekpunt.

Ik ben een mens zonder wortels. Al tien jaar lang, en wellicht daarvoor ook al wel, maar toen deed ik net alsof ik wel wortels had. En hoewel ik, toen ik het stukje hierboven op Facebook schreef alweer aan het inpakken was om maanden lang uit een tas te leven, en dacht nergens te gaan wonen, woon ik nu alweer een paar maanden aan de andere kant van Mexico. En alweer begint de schoen te wringen en voegt het niet. Mijn oppervlakkige wortels vinden geen vaste grond.

En toch weet ik dat ik hier vanwege allerlei dingen die ik moet regelen wel anderhalf jaar blijf. Maar mensen zonder wortels logeren alleen maar, ook al kopen ze zelfs een bank en een koelkast en zijn ze best blij met hun huisje. Het is en blijft logeren, want ik weet dat ik weer weg ga. De route wordt in gedachten en soms zelfs op de kaart al uitgestippeld. En omdat ik besef dat ik dit leven niet eindeloos kan volhouden en dat er een keer een dag komt dat ik wel goede aarde moet vinden om te wortelen, wordt ook de strategie besproken.

Niet kort ergens blijven, maar langer, soms wel een maand of misschien wel een paar maanden op 1 plek. Ik stik zowat als ik het schrijf. Want wat als je er nu niks aan vind? En je hebt wel voor een paar maanden een huis gehuurd? Maar niets is nog zeker, alleen dat we hier weer weggaan. En de buurlanden dan? Daar willen we ook naar toe, maar niet persé wonen………maar wel logeren.

Je hebt trekkers en blijvers, wij, mijn zoon en ik zijn geen blijvers, Iemand vroeg eens aan mij: hoe ga je daar mee om met dat nergens bij horen, nergens vestigen, nergens je roots hebben? En ik dacht: hoezo, hoe ga je daar mee om? Daar denk ik helemaal niet over na, zo is mijn leven en zo ben ik gelukkig.

Wat ik wil voor de verre toekomst als ik oud en kreupel raak en niet meer op de motor kan, dat krijgt langzaam vorm in mijn hoofd. Maar als het even kan is het nog steeds op wielen, en als het echt niet meer kan en ik wel moet blijven, moet het speciaal gebouwd worden zodat blijven geen opgave is, maar een logisch gevolg is van “thuiskomen”.

En tot die tijd ben ik wortel-loos, een zwerfziel, een reiziger, een trekker, een nomade. En daar “ga ik niet mee om”, dat is gewoon wie ik ben. Eigenlijk vraag ik me af: Hoe ga jij om met wonen op 1 plek en al dan niet 2 weken vakantie per jaar? Hoe overleef je dat? Waar zit voor jou het geluk? Want ik heb het geprobeerd, en het zou me (nu) doodongelukkig maken als ik weer zo zou moeten leven.

Zo’n leven als ik heb, dat kun je, of dat kun je niet, en sommigen kunnen het voor even, een jaar of misschien twee, met ergens op de achtergrond nog een huis of familie voor opvang. En slechts een handjevol doen het voor zolang hun gezondheid en de maatschappij het toestaat dat we zo leven. Dat laatste wordt wel lastiger elk jaar, want de drang van de overheid om precies te weten waar je bent wordt steeds groter.

Maar tot die tijd: geen wortels!