Leven in hotelkamers

Ik leef al bijna 10 jaar in hotels, zo af en toe een huis tussendoor zoals op het moment dat ik dit blog typ, maar het gros van mijn tijd leef ik in hotels. En ik leef op minimale oppervlaktes. Ik denk dat ik sinds mijn emigratie in 2015 nooit groter heb gewoond dan 45 vierkante meter. Meestal woon ik op iets van 30 vierkante meter. En dat is prima. 

Wat ik lastig vind aan wonen in hotels is dat er elke dag wel iemand aan je spullen zit. Goed bedoelt, maar het voelt niet altijd even fijn. Zo heb je kamermeisjes die geheel anoniem alles oppakken en weer terugzetten zoals het stond. Maar je hebt ook van die types die in je spullen neuzen of je kamer “gezellig opnieuw voor je inrichten”. Dan kom ik terug en zit mijn beertje niet op zijn vertrouwde plek maar vind ik hem in de bureaustoel, bovenop mijn omslagdoek.

Of zoals in het hotel in Acapulco waar ze elke dag alles wat los in die kamer stond naar buiten sleepten om een paar emmers water over de vloer te kieperen om te dweilen en dan alles weer naar binnen haalden en de kamer opnieuw inrichten, dan stond de stoel en de tafel ergens anders, en mijn toiletspullen lagen dan niet meer in de badkamer maar op de tafel onder de TV netjes uitgestald op een rijtje, plat, zoals in een kijkkast in een museum: deo, tandenborstel, borstel, deo, tandpasta, flosdoosje, zonnebrandcrème, enz. En daarnaast aan het einde van het rijtje schone handdoeken.

Iebelig word ik daarvan, want het is niet altijd zo georganiseerd als in dat hotel. Soms boeit het ze niks hoe ze het terugzetten, en gooien ze alles op 1 hoop en liggen al mijn toiletspullen in een hoekje, tandenborstel op mijn haarborstel. Dat soort ongein.

En soms vouwen ze alles op, ook de klamme was die hangt te drogen en die gaat dan stinken in de uren dat ik weg ben. Dat is ook niet echt behulpzaam.

Eigenlijk is het verandert sinds ik Azië verlaten heb en in Mexico ben, hoewel de Italiaanse schoonmakers er ook wat van konden met persoonlijke spullen van gasten.

Maar in Mexico is het een tandje hoger zeg maar. Hier wordt openlijk in je bagage geneusd in veel hotels, en soms ook gewoon iets meegenomen. Ik heb in Mexico dan ook de gewoonte aangeleerd om alles op te ruimen alsof ik uitcheck. Alles gaat in de cases en die gaan op slot. Hupla. want je blijft met je vingers van mijn spullen af. En mijn toptas die niet op slot kan, die ligt dusdanig dat het ontmoedigd wordt om er aan te zitten of in te kijken en daar zit eigenlijk niks in wat echt boeiend is.

Dus mijn kamermeisje heeft het makkelijk, alles is leeg en opgeruimd. En dan kan ze snel weer door. Als ze er al in mag, ook iets wat moeilijk uit te leggen is aan hotel staf. No housekeeping!
Ik ben fervent gebruikster van het “Niet Storen” bordje. Dat hangt eigenlijk standaard aan mijn deur tenzij ik heel lang in een hotel ben, dan wil ik wel schone handdoeken af en toe. Maar meestal niet. Ik boek meestal een kamer met een dubbel bed, dus 4-persoons, en dan heb ik dus ook vier handdoeken, en ik heb twee bedden, dan red ik me wel een week hoor.

Dat geeft wel eens verwarring en vooral gemor bij het personeel, want schoonmaken is fooien graaien, elke dag opnieuw hopen ze.

Dat elke dag opruimen alsof ik uitcheck heeft ook voordelen voor mijzelf. Ik ben elk moment van de dag klaar om te vertrekken, ik zat ooit in een hotel wat vanwege een uitslaande brand pal naast mijn kamer, geëvacueerd werd, en dan wil je niet alles overal hebben liggen, dat wil je echt in 1 graai alles hebben wat waarde heeft en weg, zeker als je de vlammen voor je raam ziet.

Daarbij op deze manier hou ik dat kleine oppervlakte waar ik op leef netjes en overzichtelijk. En dat geeft rust in mijn hoofd. Dan kan ik me beter focussen op werk, iets wat heel onrustig is vaak als je elke dag onderweg bent, dat moet dan “Even tussendoor” en dan moet je wel discipline, rust en focus hebben. Als je kamer dan een bende is, dan werkt dat voor mij niet.

En een ander voordeel is dat alles zijn vaste plek heeft en ik dus nooit iets kwijt raak, ik leg sleutels, zonnebril, portemonnee, en al die andere spullen allemaal op dezelfde plek, elke dag, routinematig. Ligt het daar niet, dan is er iets mis.

En aangezien hotelkamers lekker anoniem bijna altijd hetzelfde zijn is die routine ook makkelijk vol te houden.

Momenteel huur ik even een huis, maar gisteren bedacht ik: ik mis housekeeping! Hoewel ik ze vaker buiten de deur hou dan binnenlaat, maar dat iemand schoonmaakt hoe summier vaak ook, en de vuilnis weggooit, en zorgt voor schone handdoeken heeft ook wel iets. Dat moet ik nu allemaal zelf doen.