Gesprek met Moeder Aarde

Ik was op de thee bij Moeder Aarde, ze had me uitgenodigd en ik dacht: Misschien is het wel leuk om eens met haar te kletsen, tenslotte praat ik niet heel veel met vrouwen en het is wel weer eens leuk lekker met een vrouw van gedachten te wisselen. Het gesprek liep een beetje anders dan ik verwachte. 

Ze woont een beetje afgelegen, nu ja, laat ik het zo zeggen: Midden in de stad vind je haar niet makkelijk. En ze doet ook niet even een pinnetje droppen in Whatsapp. Dus ik moest behoorlijk zoeken. Maar raar zoals dat kan gaan: opeens was ik er, alsof het volgende scene was na het reklameblok zeg maar.

We zitten op haar veranda en zij schenkt thee in prachtige bijna transparante porseleinen kopjes. Broos en breekbaar, als een bloem in de natuur. Ik ben meer van de mokken en ik ben als de dood dat ik zo’n kopje breek, of dat het oortje afbreekt.

Hoe gaat het met je, vraag ik beleefd. Immers, wat zeg je anders tegen iemand zoals Moeder Aarde. Kijk ik ben niet de meest sociaal vaardige tuthola voor dit soort gedoe, ik ga nooit op de thee, dus ik ben wat roestig zeg maar. Het leek me een goede openeningsziin, beleefd, niet te formeel, belangstellend.

Ze zucht, en zet haar kopje voorzichtig terug op het schoteltje. Wil je een eerlijk of een beleefd antwoord? Vraagt ze. Nou, ik ben meer van de eerlijke antwoorden dus doe die maar zeg ik, lekkere thee trouwens. Dank je, is haar antwoord, 100% uit eigen tuin. Ik voel een beetje jaloezie, had ik ook maar een eigen tuin met thee.

Ik ben wat moe de laatste tijd, zegt Moeder Aarde, terwijl ze naar een vlinder kijkt die op een bloem landt in 1 van de vele bloembakken op de veranda. Ik weet niet goed hoe het komt, ik probeer een reden te vinden, maar ik weet het niet. Soms denk ik dat het industrie is, of het eindeloze lawaai, of alle bemoeizucht over mijn bestaan.  En het lijkt wel alsof mijn huid soms in brand staat, en al mijn gewrichten piepen en kraken.

Herkenbaar denk ik, terwijl ik de tuin rondkijk en naar haar luister, van die gewrichten dan. En zij is ouder dan ik, dus dan heb ik nog iets om naar uit te kijken.

Maar ik ben vooral moe, moe van al die mensen die op mij wonen en die van alles vinden over mij. Die godvergeten oordelen over zaken waar ze geen verstand van hebben. Te heet, te koud, te veel van dit, te weinig van dat. Eindeloos gezeur op niks af. Als ze nu gewoon eens beter nadachten was het allemaal niet zo ingewikkeld. Maar ze denken nergens over na, alleen maar over snel en veel. En dat wordt met de jaren erger. Ze denken dat ze me begrijpen, maar ze begrijpen er niks van.

Ik knik, ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Want ik begrijp er ook niks van. Ik ging vroeg naar bed, en nu zit ik hier, in gesprek met Moeder Aarde in eigen persoon, ik bedoel maar: het kan raar lopen in je dromen, niet dan?

Kijk, ik doe gewoon mijn ding, gaat ze verder, zoals ik voorbestemd ben om te doen, zo als ik al miljoenen jaren doe. Net zoals jij en ieder ander mens haar ding doet, alleen bij mij is het op een wat grotere schaal zeg maar, kosmisch gezien is het van weinig betekenis, zo lang er maar evenwicht is. Maar met al dat geloer van de mensen in de ruimte, het gehannes met ruimtereizen en al dat puin daarbuiten de dampkring is zelfs die balans momenteel moeilijk te beheersen. Ik benijd diegene niet die het grote geheel in balans moet houden. Ik heb mijn handen al vol aan alleen deze bol war jullie op leven.

Ik moet steeds harder jongleren om alles in het gareel te houden, dus “hij van het grote geheel” van het Universum zeg maar, man, dat moet me toch een klus zijn!

Ik knik alsof ik het allemaal begrijp, maar eigenlijk begrijp ik er niks van, wat bedoelt ze nu eigenlijk? Ze praat door:

Misschien wordt het tijd om het over een andere boeg te gooien, en niet langer linksom te gaan maar eens lekker rechtsom, voor mij maakt het niet veel uit, ik deed het al eens eerder en het is een kwestie van de andere kant opstromen en de boel eens lekker opschudden.

Als ik dat doe kloppen alle rekenmodellen niet meer, en snappen de wetenschappers onder jullie er helemaal niks meer van, dan gaan ze waarschijnlijk nog harder gillen over klimaatsverandering enzo, maar ook dat, ze snappen er niks van. Ik doe gewoon wat ik moet doen om die balans goed te houden.
Elke bui die ik loslaat binnen de dampkring, elke storm die ik over de aarde aanjaag, elke golfslag dat is allemaal nodig voor de balans, zelfs de aardbevingen en vulkaanuitbarstingen. Als jullie mensen ergens een put graven om mijn grondstoffen te delven dan moet ik wel vuur spuwen, want anders is er geen balans. Ik moet tenslotte ook een beetje stoom afblazen. En als jullie dammen bouwen moet ik wel stormen, en als jullie bommen laten ontploffen onder water en afval dumpen in de oceaan, moet ik wel in meer water voorzien, want het moet in balans blijven.

Dus linksom of rechtsom, het draait allemaal om balans, en dat lijken jullie mensen niet te begrijpen. Er is niet voor niets een noordpool en een zuidpool! Balans JC daar gaat het om, begrijp je? Ik knik en denk aan motorrijden, dat gaat ook over balans, maar ik zeg niks, want ik denk dat ze wat anders bedoelt.

Opeens weet ik een vraag, als ik die stel begrijp ik het misschien: Dus nu gaat alles wat? Linksom? En straks wil je alles rechtsom? Want dat geeft een betere balans?

Ja, kijk jij begrijpt het. zegt ze blij verheugd.

En ik? ik voel me een beetje een bedrieger, want ik begrijp er echt helemaal niks van, net als jij waarschijnlijk. En net als al die wetenschappers dus. De aarde doet wat ze al jaren doet: iets wat voorbestemd is, maar nu wat wanhopig wordt, namelijk balans bewaren, en wij verstoren dat, dat is wat ik begrijp. En hoe meer wij verstoren, hoe harder de aarde moet werken om die balans te bewaren.

Zoiets denk ik. Ze kan blijkbaar mijn gedachtes lezen, want ze knikt, goed gedacht zegt ze zachtjes. En het wordt echt de hoogste tijd om het over een andere boeg te gooien, anders ga ik kopje onder.

Tijd om te draaien!

Jammer dat alleen ik weet wat het effect is en de mensen allemaal niet. Ach, ja hier en daar een donkerbruin vermoeden dat door de meeste wetenschappers snel de kop wordt ingedrukt.Ze wensen het effect te negeren, terwijl dat de enigste waarheid is. Ze noemen het “een mogelijkheid”.

Ze lacht wat schamper, een mogelijkheid.

Het is niet iets wat ik lichtzinnig doe, begrijp me goed, want het heeft grote invloed op alles, op landbouw, op klimaat, op de mensheid als geheel, op de landmassa, maar wat moet dat moet. Ik deed het al eerder, zoals ik al zei, het had enorme impact. Dus ik twijfel een beetje, en daardoor raakt ook de balans weer zoek. Ik mag niet twijfelen, ik moet vooral blijven draaien, primair om mijn as, en secundair in alle stromingen.

Dus ik overweeg toch de knoop door te hakken, dan kloppen de rekenmodellen maar niet, jammer dan, hadden ze maar verder moeten kijken dan het meest voor de hand liggende en dan hun neus lang is, en hadden ze er maar eerlijker over moeten zijn.

Ik woon in Mexico, zeg ik voorzichtig, wat is het effect voor mij? Jij zit wel goed daar, dat land ligt mooi in het midden. Nee, het Noorden en het Zuiden die moeten zich zorgen maken. Maar juist die doen het niet, want die denken dat ze de wijsheid in pacht hebben.

Kom, we wandelen even door de tuin, heb je je thee op?

Ik knik, nog steeds een beetje onder de indruk van dat wat ik niet begrijp.

Als ik wakker word is het een nieuwe dag, strakblauwe lucht, mijn app zegt dat het 35ºC is, gevoelstemperatuur 41ºC en de luchtvochtigheid is 68%. Niks nieuws onder de zon. Vandaag nog niet in ieder geval.

LEES OOK: Emigreren en Klimaatverandering op mijn website LeavingHolland.com (Opent in een nieuwe tab)