Naar de tandarts in Mexico

In mijn leven is het altijd ingewikkeld, de tandarts, al is het maar omdat ik doodsbang ben voor die persoon en zijn behandelkamer. Ik bouw door al het reizen ook nooit een relatie op met zo’n iemand, en ik zoek dus altijd een nieuwe tandarts. 

In de Filipijnen was het niet zo moeilijk, tandartsen zijn daar super empathisch heel beleefd en je voelt je een goed verzorgde klant. Je kunt zo binnenlopen en dan wordt je gelijk behandelt of binnen een dag ofzo. Geen gedoe, geen klantenbinding, gewoon dienstverlening. Zo anders dan in Nederland waar mijn ervaring is dat je een monddode patiënt bent. Mexico zit een beetje in het midden van die twee. De kwaliteit van tandartszorg is van hoog niveau, net als in de Filipijnen, er is een bloeiend tandarts toerisme uit Amerika, maar die klinieken wil je echt niet naar toe tenzij je geld teveel hebt.

Want voor de Amerikanen is zelfs de meest dure Mexicaanse tandarts nog goedkoper dan aan de andere kant van de muur.

Ik zocht gewoon een tandarts in mijn wijk, of dichtbij, eentje waar ik eventueel lopend naar toe kan. En dan eentje die me aansprak, ervaring heeft met angstpatiënten en die een beetje luistert naar wat ik wil. Ik heb geleidingsdoofheid en geloof me, een tandarts behandeling is een boel herrie voor mij en heel desoriënterend als dat lang duurt. Ze keek wat vaag toen ik dat vertelde.

Ik weet dat er altijd een verkooppraatje is, want je mag zelf beslissen hier welke behandeling je kunt betalen of wilt ondergaan. Maar dat het zo’n “Nederlandse” ervaring zou zijn had ik niet verwacht.

Ja ik was nog steeds klant, ik had keuze opties. En ernstige twijfels, de foto’s op de website waren een stuk mooier dan dat de praktijk er in het echt uitzag. het was allemaal wat afgeleefd en aftands zeg maar. Wel modern, dat wel, maar niet hypermodern. De tandarts die beweerde ervaring te hebben met angstpatiënten was niet erg verwelkomend. Haar vertalende assistente des te meer. Ik had drie opties: een kroon, een brug, of gewoon trekken van een kies waar de zenuwen zo goed als bloot lagen en die een vulling verloren had.

Ik wil geen kroon (8100 peso inclusief alles), want ik begrijp geen fuck van het materiaal en wat dan een goede stevige kroon zou zijn, daarbij, ik heb geen zin in afgebroken kronen als ik op reis ben. Een brug kostte 15.500 peso en een beetje (ruim 800 euro) voor de hele behandeling. Veel te veel geld voor dat brakke gebit van mij, want op mijn vraag of de kiezen ernaast draagkrachtig genoeg waren voor de brug, kreeg ik een vaag antwoord.

Dus ik koos voor trekken, 900 peso voor alles, plus het eerste consult. Want dat was mijn Nederlandse ervaring, er is eerst een intake, en geen behandeling. Ze maken een dossier, ze maken een foto van jou en niet je gebit voor in je dossier, en ze maakte 1 foto van de kies in kwestie en wilde dat ik naar een radiologisch lab ging voor zon 3D helemaal rondom foto. Dat consult kostte 450 peso. En daarna stond ik buiten met 2 offertes en een verwijsbrief voor het lab en een doosje vage pijnstillers voor als de kies opeens opspeelde. En ik zou drie dagen later terug kunnen komen voor de gekozen behandeling. Ik mocht whatsappen. In Mexico gaat alles via Whatsapp.

Maar ik wist allang wat ik wilde: trekken, en ik baalde dat ik drie dagen in de zenuwen had gezeten voor een behandeling die nog eens drie dagen doorgeschoven werd omdat je eerst een intake moet. WTF……ik kom waarschijnlijk nooit meer terug hier, dus wat moet je met zo’n dossier?

Ik Whatsapp braaf een uurtje later dat ik kies voor het trekken van de kies

En dus ga ik drie dagen later, nog een keer stijf van de zenuwen op het randje van paniek terug naar mijn “ervaren angstpatiënten-tandarts”.

De praktijk zit in een medisch verzamelcentrum, elk kantoor heeft een medisch beroep, van voedseladvies en dieet tot urologie en verloskunde, en dus een tandarts. Allemaal bovenop een kleinschalig ziekenhuis, en je loopt er naar binnen via de eerste hulp en spoed.

Goed, het trekken, ik zit bloednerveus in de wachtkamer die gedeeld wordt met de gynaecoloog waar raar maar waar heel veel mannen komen, ik heb geen zin om me daarover te verbazen. Ik heb mijn handen vol aan mijn dreigende paniek aanval.

Dan mag ik het heilige der heilige in. De vertalende assistente zet veel te hard een naar muziekje aan met een steeds herhalende “kalmerende” film van een waterval. Ik moet plassen, mag ik naar het toilet? Ja dat mag, achter de behandelstoel in de andere kamer is toilet. Niet heel schoon, maar goed, da’s nu te laat om je zorgen over te gaan maken. Ik ontsmet mijn handen met desinfecterende gel die ik altijd bij me heb in dit soort minder schone landen en kruip weer in de stoel.

De verdoving doet het niet, na 3x verdoven lijkt er wat schot in te komen, maar echt super verdoofd lijkt het niet. Ze zegt dat het komt omdat ik te nerveus ben. En ik denk: Typisch Yucatan, altijd de schuld van de ander, dat valt echt op in deze staat, nog erger dan elders in Mexico, het is nooit hun schuld. Ze spuit nog wat bij. En dan lijkt het wel goed.

En dames en heren, dan begint het drama, ik had een verklaring getekend, dat is wettelijk verplicht hier, dat ik goed voorgelicht ben over de risico’s van de ingreep en begrijp wat er gaat gebeuren in mijn mond en dat ik verdoofd ga worden. Maar niets in die verklaring kon me voorbereiden op dit. Twintig minuten zei ze bij aanvang. Ik zit al dik 20 minuten voor de verdoving eindelijk de goede zenuwbanen bereikt.

Wrikken, hakken, boren, trekken, wriemelen, beitelen, nog meer trekken, breken, hakken, het ging door en door en door. Ik hoorde meerdere keren een luide “knak” en het duurde en het duurde en het duurde.

Ik kon mijn onderkaak niet meer stilhouden, die trilde van vermoeidheid, ze moest bij verdoven want ik verging op een gegeven moment van de pijn, ze moest andere instrumenten pakken uit de andere kamer, het duurde eindeloos. Echt, zelfs de assistende had het met me te doen en wreef af en toe zachtjes over mijn arm. De gespecialiseerde angstpatiënten-tandarts kwam niet verder dan een klein klopje op mijn schouder terwijl ze maar bleef mompelen, es normal, es normal……no problema.

Ik geloofde er geen flikker van, ik had het gevoel soms dat ze mijn halve kaak eruit trok inclusief mijn gehemelte. De kies kwam er uiteindelijk uit, in tientallen stukken en brokjes. En na 2 uur gehannes en geprut in mijn mond slaakten ze beiden een opgelucht “listo!”

Klaar. Afronden, betalen en een taxi naar huis, ik had geen zin om door de blèrende zon te lopen en ik was dood en doodmoe.

En daar zit ik nu, koelkast vol huisgemaakte appelmoes en tomatensoep, en andere zachte troep. Verdoving uitgewerkt en ik word gek van de kloppende pijn, het voelt alsof Tren Maya over mijn wang is gereden, hij is dik en wordt blauw. Ibuprofen en Tylenol houden de scherpe kantjes van de pijn weg, maar het blijft maar bonzen en kloppen en zeuren.

Ik ben een kies armer, en een trauma rijker.