Over alle mannen die ik heb gedate en over mij

Ooit was ik getrouwd, best lang eigenlijk wel, en toen ging ik scheiden. Mijn keuze, we leefden al lang niet meer als man en vrouw en er was een afstand tussen ons waar de Grand Canyon jaloers op zou zijn en die kloof leek onoverbrugbaar voor mij. Er zat geen schot meer in en zeker geen romantiek. 

Of er liefde was? Ooit wellicht, maar het verbleekt, en het ging zwaar gebukt, voor mij althans onder het leven op de Bible Belt en mijn opvoeding daar, onder het huisvrouw zijn. Op een dag paste het niet meer en de schoen ging meer en meer wringen. Als je ouder wordt kijk je anders op beslissingen uit het verleden, en ik vraag me wel eens af waarom ik 10 minuten voor ik mijn kersverse echtgenoot to be zou gaan ontmoeten in de afschuwelijke door mijn moeder gemaakte trouwjurk ik o’n paniekaanval had, ik had op dat moment de Runaway Bride versie 1.0 moeten neerzetten, lang voordat de film uitkwam.

Maar goed, “de familie en wat moeten de mensen wel niet denken?” en niet te vergeten God, die had er natuurlijk ook een mening over, dus ik stapte in het huwelijksbootje en had best heel goede jaren, maar vooral veel minder goede jaren.

Tot ik in bar slechte jaren terecht kwam door allerlei omstandigheden, niet alleen door hoe mijn ex ervoor koos zijn huwelijkse trouw vorm te geven, echt niet, ik pas ook de schoen, ik wilde meer, ik wilde ontwikkelen, weg uit de kerk, de wereld ontdekken, en ik had dromen……..en dan is het een optelsom der dingen. En zo kwam het dat ik als bleue, ik denk krap veertiger, opeens weer single in het leven stond.

En daar stond ik, totaal geen ervaring op liefdesgebied anders dan een gestrand huwelijk en wat stiekem gezoen uit mijn tienertijd. Nog nooit in een kroeg geweest laat staan een disco, en daten? Hoe doe je dat?

Mijn inmiddels rijke en vooral wereldse (als in niet kerkse) vriendenkring via mijn werk bij de gemeente zag het met lede ogen aan, al dat gekluns van mij.  Maar ik kwam boven water, haalde diep adem en stortte me op de liefdesmarkt.

En ik schreef erover, toen al, mijn website heette toen Langs de Dijk, want ik woonde langs een dijk, nu ja, bijna……maar wat boeit dat detail van een paar straten? En ik schreef daar, ik ontwikkelde mijzelf, mijn droomwereld als Koningin van ErwtKingdom® en samen met mijn droomminnaar liep ik uren op de dijk. Ik had een digitale wandelcoach en sprak regelmatig met Mevrouw L, die knettergek was op felrode lingerie omdat dat stiekem verzet was vond ze. En ik ging op dates. Sommige dingen op die website waren fictief andere zaken pure rauwe werkelijkheid, aan de lezers liet ik het over het onderscheid te maken.

Ik heb gedate met Boer met Snor, de Medicijnman en de Duivenman, de man uit de Wereldstad, en de Solo-zeiler, de Chauffeur, en nog wat kerels die langskwamen.

En ze kregen dus allemaal een bijnaam, want je kunt nu eenmaal niet over ze schrijven met hun echte naam, dat zou niet netjes zijn, want ook niet elke date was netjes zeg maar.

Inmiddels ben ik heel wat illusies armer, ik heb ook tijdens mijn reizen gedate, ik had een Filipijnse vriend, jaren jonger dan ik was in leeftijd, zo eentje waarvan je denkt: houdt hij nu van mij of van de kansen die ik hem bied en mijn geld? Hij blijft beweren dat hij van mij hield.
En ik heb ik Mexico gedate. Dat was absoluut geen succes.

En daarom denk ik dat ik ben gestopt. Ok omdat al die mannen nog getrouwd zijn, althans de meeste, en ze hebben vrouw en kinderen ergens ver weg gestopt, in een vaag dorp aan de andere kant van het land, maar ze zijn niet gescheiden zoals je in Nederland gescheiden bent. Ze zijn gescheiden door afstand, dat is wel een detail waar ik wakker van kan liggen. Zo anders dan dat wel of niet langs de dijk wonen zeg maar.

Rare jongens die Mexicanen. Bezitterig, stevig rollenpatroon, jaloers, onzeker, en zij mogen flirten met alles en iedereen en meer dan flirten zelfs. Maar oh wee als je buschauffeur tegen jou “corazon” zegt, dan heb je bijna aan knokpartij in de bus.

Op een gegeven ogenblik is het niet meer de moeite waard, al die energie, al die tijd en soms ook al dat geld. Want “Corazon, betaal jij even?” IK ben immers een rijke Amerikaan ook al heb ik al 10x uitgelegd dat ik niet uit de VS kom.

Inmiddels leid ik een tevreden single bestaan, en soms heb ik een nostalgische bui en lees ik in mijn oude digitale dagboeken mijn dating avonturen terug, soms met plezier en soms met gekromde tenen omdat ik dan niet begrijp waarom ik doe zoals ik deed. Alsof ik met een romantische zonsondergang in zicht en zo’n wannabe prins op een hobbelpaard alles vergat als het gaat om mijn eigen geluk. Alleen al uit zelfbescherming is het maar goed dat ik niet meer date. Man wat een drama kan ik maken en opzoeken en in blijven hangen.

Ik dacht de afgelopen dagen terug aan die mannen die de revue passeerden, jaren geleden, vooral die in Nederland. Sommigen heb ik langer dan een paar keer gedate en je dan kon bijna al wel spreken van “verkering”.
En anderen zag ik 1x en dan wisten we het wel, dat werd niks. Zoals met de Duivenman, die een Beppie zocht die precies dat voor hem wilde doen waar ik net uit ontsnapt was zeg maar: Wassen, strijken, eten koken. Zodat hij al zijn tijd bij zijn geliefde duiven kon zijn en naar de foto van zijn overleden vrouw kon staren. Of de Platenman, die echt alleen maar over de glorie van zijn overleden vrouw kon praten, de hele f*cking date………gruwelijk!

Soms zaten er wel leuke mannen bij en van sommigen heb ik wel eens spijt dat het niks is geworden. Maar de realiteit is dat ik best kritisch ben, ik weet niet zo goed wat ik wil, maar ik weet heel goed wat ik niet meer wil.
En water bij de wijn doen is okay, maar het moet wel naar wijn blijven smaken. Sommigen wilden teveel te snel, anderen te weinig te langzaam. Weer anderen hadden iets waar ik me niet overheen kon zetten en me aan bleef irriteren hoe erg ik het ook probeerde te negeren.

En er zaten ook een paar hele foute tussen, van die mannen die je eigenlijk het leven amper nog gunt, omdat ze in hun egocentrisch gedrag een dubbel leven leiden en liegen dat het gedrukt staat. Of jouw helemaal probeerden te kneden naar hun grollen en grillen, en soms heb je dat veel te laat door en dan zit je emotioneel zo vast en onder de plak dat je met een burn-out en een identiteitscrisis zo’n relatie uitloopt.

Daar leer je wel van, dat kan ik je wel vertellen, ik in ieder geval wel, je leert patronen herkennen vooral bij jezelf.
En misschien wel mede door die patronen is het besluit genomen dat ik niet meer date. Relaties en ik, da’s geen goede match.
En tuurlijk, op elk potje past een dekseltje, maar ik wil een lekker sluitend dekseltje, en geen schroefdraad zeg maar. Of zo eentje waar je elke keer een bende lucht uit moet laten. En zo’n dekseltje wat ik wil is best lastig te vinden blijkbaar.

Ooit droomde ik van een leven in een kunstenaars kolonie, waar ik dan in een wapperjurk ergens aan de Middellandse Zee kust slechte schilderijen maakte met een glas wijn in de hand en een pot pruttel-koffie op het vuur van mijn ouderwetse Aga, en een lekker jong ding voor in bed, voor af en toe…….

Dat lijkt me nu ook doodvermoeiend zeg als ik daaraan terugdenk, hoe verzon ik het? In groot contrast met het verlangen aan routine en veiligheid in een klooster, want ook daar heb ik van gedroomd.
Ik zou eigenlijk niet weten of ik nog droom op die manier, ik denk het niet.

Iets met schade en schande en voor jezelf kiezen?