Eindejaarsbeschouwing van een zwerfziel

Al sinds ik blog schrijf ik een kerstgedachte of een eindejaarsbeschouwing, en ik blog al heel lang, Ik blog al sinds bloggen is uitgevonden. Ik was 1 van de early adaptors zeg maar. 

Dus ook dit jaar een terugblik, en misschien een beetje een vooruitblik, alhoewel dat bij mij weinig zin heeft want ik weet soms niet eens wat ik de dag dat ik wakker wordt ga doen. Ik heb een gruwelijk lui leven als ik dat wil. Dit jaar stond in het teken van financiële zekerheid. En als ik dit jaar iets geleerd heb is dat financiële zekerheid je lui maakt. Je wordt heel makkelijk een uitsteller van dingen. Zoals boodschappen doen en vooral werken. Nu kan ik niet al mijn werk uitstellen, ik moet met mensen praten waarmee ik een afspraak heb. Maar dit jaar veroorloofde ik het me voor het eerst in al mijn Emigratie Coach jaren om tijdens de reis de consult gesprekken uit te zetten. Zodat ik niet in de zenuwen zat of ik wel internet had en redelijk kon (video)bellen.

Dat was leuk om te kunnen doen, maar ik ontdekte dat het in ontspanning verder weinig bijdroeg. Ik heb sowieso wat moeite met ontspannen. Ik leef elke dag blijkbaar op het randje van mijn zenuwen, of hoe je dat ook maar zegt, ik wandel over de rand van “de put”. De put is jarenlang onderdeel geweest van mijn leven. Ik was in Nederland bijna chronisch depressief en weer even terugkomend op die burn-out, dat heeft ook niet geholpen (lees ook: De gevolgen van een burn-out). Maar sinds ik Nederland verliet slik ik geen medicijnen meer en sinds ik het aandurfde een paar jaar geleden ook geen aanvullende supplementen meer. Het gaat goed, het gaat eigenlijk prima, maar er zijn momenten dat ik op het randje balanceer. En dit jaar was er zo’n randje.

Eerst dacht ik dat het kwam door de woestijn en al zijn 100 tinten bruin en grijs, toen dacht ik dat ik moe was van de reis en alle indrukken zoals de vluchtelingen ellende enzo, maar ook de afgelegenheid van sommige gebieden die ik bezocht, zonder voorzieningen. Ik hou van luxe en gemak zeg maar. En zoeken naar iets eetbaars in een dorp zonder restaurants of winkels is niet zo mijn ding. En toen, ergens bij een prachtig meer in Chiapas toen ik zomaar de grens met Guatemala overliep zonder ook maar een grenspost tegen te komen, met in mijn achterhoofd de ondoordringbare muur van Amerika in gedachten dacht ik: het is Mexico, het land heeft zijn houdbaarheidsdatum voor mij bereikt.

En Merida lijkt dat te bevestigen. Mexico begint langzaam te veranderen in een super digitaal land, wat dan weer net niet handig digitaal is. Je maakt een online digitaal dossier aan in Staat A maar in Staat B moet dat weer overnieuw, de ene Staat werkt met Curp de andere met RFC en het is zo f*cking ingewikkeld en wordt zo moeizaam uitgelegd en het is zo erg zoeken elke keer dat ik het zat ben.

Merida bevestigd het ook omdat de inwoners van Yucatan ongelofelijke stijfkoppen zijn, zo gaan ze niet voor je aan de kant op de voetpaden, ze staan liever neus aan neus met je stil te wachten tot jij aan de kant gaat dan dat ze ook maar 1 stap opzij zetten. Ik sprak er laatst over met een een politie agent die een praatje wilde maken en hij bevestigde dat lachend: Ja wij yucataners (of hoe dit gespuis ook maar noemt) zijn stijfkoppen en erg zelfingenomen. Hij leek er trots op te zijn.

De politiestaat Yucatan, overal camera’s en overal hun eigen politiediensten in allerlei vormen en maten, van parkwachters die je aanspreken op je gedrag in het park tot verkeerspolitie die je helpt als je met pech staat, tot algemene inspectie politie die overal opduikt en zich overal mee bemoeit. Niet zozeer met mij, maar wel met mijn omgeving en ik ben het me gruwelijk bewust dat het hier veilig is met een vraagteken. Want je vraagt je af waarom ze niet gewoon het Federale Systeem hebben en waarom het hier in tegenstelling tot andere Staten zo rustig is als het gaat om kartels. Ik vermoed een gevalletje witwas-mogelijkheden en andere corruptie. Maar goed, dat kan ik mis hebben. Maar als ik iets geleerd heb in Mexico is dat niets zonder reden is.

Dit is een rijke Staat, blijkbaar, en toch betaal je hier niet achterlijk veel belasting, dus waar komt al dat geld vandaan als er ook een tanende toeristen industrie is?

Moe dus, van dit land, van de taal die ver af staat van het Spaans wat ik ken, van de ingewikkelde 32 verschillende overheden, van het moeten en van het ondoorgrondelijke van het hoe het dan moet.

Moe van de constante geluiden om mij heen, moe van het slechte eten en de steeds duurder wordende maatschappij, moe van wat ik zie gebeuren in Nederland en zelfs moe van mijzelf met mijn eindeloze gemopper en gezeur.

Zei ik vroeger nog wel eens: het glas is halfleeg, maar wat ik opgedronken heb was erg lekker, blijft het nu bij “het glas is halfleeg” en ik kom maar niet meer bij dat stukje opgedronken en de smaak ervan. Ik kom sowieso niet veel verder. Want had ik in La Paz nog het gevoel dat ik op reis zou gaan en wel bij zou trekken, wreef de reis alleen maar in dat ik oud aan het worden ben en dat ik steeds strammer word als ik op en af de motor stap elke dag. Of na een dagje klauteren in de bergen.

Man wat een mopper-blog, even teruglezen, misschien moet ik het herschrijven.

Ik ga niks herschrijven, dit is mijn eindejaarsbeschouwing en jullie doen het er maar mee. Het gros van mijn volgers en zwijgzame aanhang weigert te geloven dat mijn leven niet 1 grote vakantie is en dat Mexico niet 1 groot vakantieparadijs is, blindgestaard op Google Images hebben zij voor mij besloten dat ik niks te klagen heb. Want jij……….en vul dat dan maar zelf in.

Ik ben moe van inkomens onzerzekerhebid die voor me ligt, de grapjes van de Nederlandse overheid t.a.v. de AOW bijvoorbeeld, ik spaar me suf om mijn pensioengat te dichten, en ik spaar me suf voor de jaren daarna, want ik vrees dat ik straks mijn hele werkende leven betaald heb aan iets wat ik niet ga ontvangen, in ieder geval niet ten volle, ik krijg maar 50%. Lang leve de Wet op Beperking van het Uitvoeren van Uitkeringen. !! Hiep hiep hoera! Als ik al wat krijg natuurlijk, want de pensioenleeftijd gaat alweer omhoog. Straks is er bij de werkgever ook zuurstof verkrijgbaar, en zijn er van die stangen in het toilet, zodat je je stramme reet nog van de plee kunt hijsen op de werkvloer en zijn er speciale parkeerplekken en laadpunten voor de booster. Want wie wil er op die leeftijd nou nog werken? Vertel mij dat eens.

Ik overweeg in 2024 met pensioen te gaan, nog minder werken, ik kan dat zelf indelen gelukkig, ik kan gewoon de adviesgesprekken uitzetten, of besluiten maar 1 klant per dag te doen, of hoe ik het ook maar wil doen. De Emigratie Winkel loopt gewoon door, dus daar heb ik verder weinig omkijken naar, af en toe een boek aanpassen als er een wet verandert is.

Maar wil ik dat? Durf ik dat? En wat ga ik dan doen met al die vrije tijd? En zo gaan we van eindejaarsbeschouwing naar het komende jaar, 2024. Het jaar waarin “heel Holland zakt” niet alleen qua fundering, maar ook qua maatschappelijke waarden en qua verzorgingsstaat niveau. Want het brokkelt wel af daar aan de overkant hé? het kan wel eens zo zijn dat jullie straks onder het niveau komen van een door Nederland gekenmerkt derde wereld land, niet qua inkomen, maar qua betaalbaarheid van al die voorzieningen om dat in stand te houden, al die ziekenhuizen open te houden, al die toeslagen te blijven ophoesten. Zo’n raar systeem: belasting betalen, dat maakt het leven duur, dus krijg je het via toeslagen terug. Man, man, man……ingewikkeld hoor. Nederland, het land van korte termijn visie en van uitzonderingsregels.

Misschien is Mexico toch nog niet zo verkeerd. Misschien is de Staat Yucatan een verkeerde keuze. Maar Mexico an sich niet.

Ik neem me in ieder geval voor in 2024 eens over de grenzen te kijken, morgen maar eens met Arnan overleggen want die moet daar ook wat van vinden natuurlijk, zo’n avontuur doe je niet eenvoudig alleen, dan moet er wel wat draagvlak zijn zeg maar.

Hoe is het leven in Belize? En verder naar beneden? Hoe is het leven in Costa Rica, of Puerto Rico. Zou het niet mooi zijn als ik zo’n land in rij en ze bij de grens daar staan en me net zo verwelkomen als dat Nederland haar immigranten verwelkomd? Met een ingericht huis en een uitkering en een verblijfsvergunning?

Man dat zou gaaf zijn. Als ze dan ook alle informatiefoldertjes en websites in 101 talen aanbieden waaronder ook Nederlands misschien kan ik dan eindelijk ontspannen en relaxen en weglopen van die rand waar ik al een tijdje overloop, dat dunne draadje waarop ik balanceer.

Keep dreaming J. zolang je droomt is er hoop!

Ik ga op zoek naar appelflappen of iets wat daarvoor door kan gaan, of een Berliner bol, iets wat lekker dicht bij een oliebol komt. Ik weet een winkeltje, dat empanadas de manzana verkoopt, kan ik net doen alsof.

En ik wens jullie een goed uiteinde (als dat nog niet is gepasseerd) en een veilig, gezond en zeer gelukkig 2024.

En mocht je weg willen uit Nederland, dan weet je me te vinden hé? Dier pensioenplannen van mij dat word toch niks. Ik vind mijn werk veel te leuk!

~~0~~

 

Wil je nog een verlaat kerstcadeautje sturen of alvast een verjaardagscadeautje? Dat kan door op onderstaande afbeelding te klikken en een cadeautje uit te zoeken op de Website Leaving Holland

 

 

Jaja, ze is bijna jarig en dan wordt ze 63! Niet slecht hé?