De gevolgen van een burn-out

Ooit had ik een burn-out, een hele hele erge, zo eentje waarbij je arm optillen al een jankbui veroorzaakte omdat het teveel energie kostte.

Therapie, medicatie, re-integratie traject, de hele rimbam. Mijn psycholoog van die periode was een vreselijk lieve man met een heerlijk zachte wegzak-bank van waaruit je een mooi troostrijke en vooral rustgevend uitzicht had op zijn tuin. Hij bereikte in de 20 sessie meer met mij dan ik ooit had bereikt in therapie.

Ik herinnerde mij mijn psychiater jaren voor de burn-out, toen ik dood wilde, die man en ik schoten niet heel veel op, ik deed het voornamelijk zelf, op wilskracht. Maar de oorzaak, ach, samen dansten we er een beetje omheen. Zijn doel was een plaatsje vrij maken op zijn wachtlijst en mijn doel…….tja, ik had toen geen doel, alleen een schuldgevoel en een hele kluwen verwarde emoties en onhandig verleden zeg maar.

Zo anders was mijn therapie ervaring deze keer. Naadloos liet hij mij mijzelf blootleggen en etsten we samen de scherpe randjes weg van mijn getroebleerde verleden:

• de bible belt,
• het eeuwige schuldgevoel,
• mijn opvoeding die verre van florisant was,
• het voorwaardelijke wat altijd in mijn liefdesleven zat omdat ik niets anders ken(de) vanuit mijn opvoeding,
• mijn zelfopoffering,
• mijn conflict-vermijdend gedrag,
• mijn plichtgetrouwheid,
• verwachtingspatronen,

echt alles…….

Maar hij zei ook iets wat me toen heel erg aan het huilen maakt: “je zult na deze burnout nooit meer terugkomen op je oude niveau. Accepteer dat.”

Nog steeds, tientallen jaren later worstel ik met mijn energieniveau. Met concentratieproblemen en met prikkels van buitenaf. Motorrijden is voor mij dus ook een hele overwinning. Al dat lawaai, dat multitasken, en al die indrukken. Soms duurt het even om bij te trekken zeg maar als je 8 uur hebt gereden. Vooral als de rit zwaar was met veel overstromingen, blubber, grind, of intense hitte.

Mijn burn-out, hoewel velen zeggen dat je dat jezelf aandoet, werd veroorzaakt door mijn reactie op heel veel externe factoren, geweld op de werkvloer, een heel foute pesterige dominante manager die duidelijk de pik op mij had, een heel erg verkeerde partnerkeuze en een stormachtig einde van die relatie, en nog veel meer zaken, allemaal binnen 1 jaar.

Ik brak als een twijgje, kwetsbaar, stuk, en nu zei hij “voorgoed”.

Ik die altijd op top niveau kon analyseren, 10 dingen tegelijk kon doen en dan nog goed ook. Ik, die zo systematisch was in haar werk en dat met zoveel plezier deed.
Ik was stuk. Als een oude machine, waarvoor geen reserve onderdelen beschikbaar zijn, hing ik een beetje met duct tape aan elkaar om nog wat te maken van mijn werkende leven. Tot ik, niet al te lang na mijn terugkeer op de werkvloer, te horen kreeg dat mijn werkgever failliet ging en ik mijn baan kwijtraakte. (lees ook mijn boek met persoonlijk verhaal : Op de Vlucht voor Schulden )

Ik ben inderdaad nooit meer op mijn oude niveau teruggekomen. Had ik vroeger voor de burn-out al een bijzondere werk/rust balans nodig om te herstellen van piekmomenten, nu zijn bijna alle momenten piekmomenten en lijk ik steeds meer tijd nodig te hebben om te herstellen. En het lijkt wel, naarmate ik ouder word, dat het weer erger wordt.
Als ik iets bureaucratisch moet doen bijvoorbeeld, of met de overheid moet dealen, ik kak dan na zo iets helemaal in, dood moe, uitgeput. Geen incasseringsvermogen meer.
Of als ik iets emotioneels meemaakt, idem.

Toen mijn zoon een ongeluk had met de motor bijvoorbeeld en je ziet dat gebeuren, je schuift alles aan de kant in je hoofd omtrent je eigen emoties, ik piek, ik regel alles maar daarna ben ik een paar weken doodmoe. Ik heb dat nog steeds niet helemaal geaccepteerd in mijzelf, dat ik niet méér aankan. Dat ik zo ingewikkeld in elkaar zit.
Ik denk dat de grootste energie die ik verspil op zulke momenten het verzet is tegen mijzelf, mijn zwakte……ik baal dan zo van hoe ik ben.

Mensen denken dat ik heel sterk en stoer ben, maar ik ben dat helemaal niet, ik zie mijzelf niet zo.
Ik ben heel kwetsbaar, dat heb ik wel geleerd van die burn-out, en van de schade die dat heeft aangericht en de beperkingen die het me heeft opgelegd, en daarom moet ik heel goed voor mijzelf zorgen, en dat vergeet ik nog wel eens.

Zelf-liefde. Maar als je nooit onvoorwaardelijke liefde hebt gekend is het heel moeilijk om van jezelf te houden.

De parameters die ik meekreeg voor liefde en voor zelf-liefde waren altijd vol kritiek en vol beoordeling. Onvoorwaardelijk is een woord wat niet in mijn referentiekader zit. En na al die jaren is het nog steeds moeilijk het in te passen, want ik heb geen idee wat en hoe het is.

Geen idee waarom ik dit vandaag deel. Kwam zomaar in mij op.

Misschien getriggerd door de foto’s die ik vandaag tegenkwam in mijn archief. Foto’s van mijn mijzelf, mijn ogen, altijd triest, een foto van eerste daad van verzet, een paar prachtige stoere loei-dure laarzen, zo mooi. Maar ook 1 foto door mijn broer gemaakt, die professioneel fotograaf is, hij fotografeert emoties zegt hij, en dan doodleuk zegt, je bent lastig te fotograferen, ik heb geen enkele mooie foto……..

Bij die herinnering overvalt me weer even dat gevoel, ik ben nooit goed…….genoeg…….

En misschien  wel gewoon omdat ik even in een zwak moment en herstellen van de motorrit van gisteren, mijn familie mis? Terwijl ik weet dat we elkaar na al die jaren van stilte niets meer te vertellen hebben. Iets met hart en hoofd. Emotie en verstand, wishful thinking en de realiteit.
En misschien wel door het blog over daten wat onlangs online kwam en wat ik net even doorlas omdat woordblinde ik ALTIJD typefouten maak en over het hoofd zie? (lees ook: Waarom ik niet meer op date ga in Mexico)

En toch mag ik er zijn, met al mijn woordblindheid, in al mijn veelkleurigheid, in al mijn niet fotogeniek zijn, met mijn niet zo mooie lijf, en mijn getekende gezicht, met mijn mening en mijn nukken en grillen en grappen. Dit ben ik. Getekend. Mens. Vrouw. Emigratie Coach. Migrant. Motorrijder. Wereldburger.

* Foto: de foto bij dit artikel is een spandoek wat ik zag in de Filipijnen, ik gebruikte toen het pseudoniem JC from Holland, JC zijn mijn initialen. I love JC……..