Eindelijk heb ik mijn nummerplaat

Zelden kwam ik zoveel ondoorzichtige bureaucratie tegen als in Merida bij de overheid. Wat een ongelofelijke werkverschaffing heeft die organisatie zeg, er werken honderden, zo niet duizenden mensen en alleen al met 1 tramite, zo heet een handeling die je doet bij de overheid, zijn tientallen mensen bezit.

De lange rijen loketten, de kleinere kantoren verdeeld over de stad, allemaal overtollig bemenst, er loopt bewaking in 2 lagen, van hun eigen administratieve dienst en van de staatspolitie of ene beveiligingsbedrijf. Er zijn bode’s mensen die de massa aansturen en binnen de perken houden, er zijn dossier lopers, typistes, lokettisten, controleurs, toezichthouders over de werkvloer, afdelingshoofden, en alles daartussen in.

Op die manier kun je je bevolking ook in een bepaalde kiesrichting duwen tijdens verkiezingen: kijk, wij zorgen voor werkgelegenheid, dus stem op ons……..

Dat het aan de voorkant van al die balies een zuchten en afzien is, ligt niemand wakker van. Dat bleek wel toen ik vandaag, na 6 uur in de wachtkamer maar eens ging vragen waarom het zo lang duurde als de tramite eigenlijk helemaal klaar was om afgerond te worden, ik kreeg een blanke blik terug en werd genegeerd. Een klant zei lachend: dat is normaal dat je ruim 6 uur wacht bij deze dienst. En ik dacht: ik vind daar niks te lachen aan. Het is respectloos naar de klant. Het signaal wat het voor mij afgeeft is: je bent van ons afhankelijk, jouw tijd is niet belangrijk en je doet maar lekker wat wij willen en zo lang wij het willen want wij werken geen stap harder voor jou. Sterker nog, we nemen lunchpauzes, plaspauzes en keten rustig een minuutje of 10 met onze collega’s, kletsen bij met vrienden die we in de ruimte zien, want wij zijn oppermachtig, jij wilt iets van ons en dat krijg je alleen maar door je te schikken en vooral je bek te houden.

Ik was bezig aan dag 5. Eigenlijk dag 6, maar vrijdag tel ik niet mee omdat we te laat waren voor de slechts 100 nummers die uitgedeeld worden aan de arme sloebers zoals wij die een tramite pendiente hebben, een handeling die om een vage reden in de wacht hangt. Bij ons was die reden dat de handtekening van de verkoper die de officiële factuur van BMW getekend had niet in hun systeem zat en men wilde verifiëren of hij wel bestond en ooit bij BMW gewerkt had. Tenslotte kun je watermerk papier van hoge kwaliteit met een BMW logo in reliëf er opgedrukt in elke Office Depot kopen, (NOT) dus je weet het als overheid maar nooit! (lees ook: Boos, moe en verdrietig, zo voel ik me na vandaag)

Vrijdag waren we te laat, de honderd nummers waren al vergeven en we moesten maandag terug komen. Kom vroeg, zei de bewaking, kom rond 7 uur. Dan weet je zeker data je die dag geholpen wordt. Arnan ging gelijk in standje sacherijnig want die is geen ochtendmens, en ik zuchtte en vroeg: hoe laat beginnen ze met nummers uit te delen? Ongeveer half 8 zei hij, soms iets eerder als er al 100 mensen zijn.

Maandag it is. Vijf voor zeven schuif ik aan in de rij die nu al te lang lijkt. (foto boven dit artikel) Terwijl Arnan de nummerplaten van de motoren haalt. En ja hoor, na een half uurtje langzaam naar voren schuifelen mag ik het heilige der heilige binnen, Als makke schapen lopen we in een rij en pakken het nummer aan wat uitgereikt wordt en gaan braaf in ons vak zitten. Ik heb nummer 48. Het is half 8.

Kwart voor 8 wordt nummer 2 geroepen, nummer 1 is er blijkbaar niet. En het begint. Nummer na nummer. Soms duurt het lang, soms opeens gaat het heel snel en na dik 1,5 uur wachten ben ik aan de beurt. De anticlimax is gigantisch. Ze pakt de originele BMW factuur aan, geeft me een bewijs dat ik een officieel document heb ingeleverd met een klein briefje eraan geniet en zegt dat ik weer kan gaan zitten.

En pas een uur later hoor ik mijn naam weer door de hal klinken. Ik loop naar balie nummer weetikveel en krijg te horen dat ik naar de fysieke controle mag. Dus naar buiten, motor ophalen, over de parkeerplaats van de politie, door de sluis, controle, al mijn papieren moet ik tonen, zo handig als je op de motor zit (NOT), en achter het gebouw sluit ik aan in de rij.

Ik overhandig mijn nummerplaat en de motor wordt aan alle kanten gefotografeerd, een man neemt met carbonpapier een soort vingerafdrukken van alle nummers op het frame n het motorblok. Het cellofaan plakt hij op “mijn inspectierapport”. En ik mag weer weg, parkeren en naar binnen en gaan zitten wachten. We roepen u.

Braaf doe ik wat me vertelt wordt. Om kwart over 12 word ik weer geroepen. Ze wil mijn nummerplaat en tarjeta de circulacíon van 2023. Alstublieft , en ik schuif het over de balie. Ik mag weer gaan zitten en word geroepen.

Inmiddels is het twee uur, Arnan al bij de betaalloketten geweest en zit nu in de rij bij de nummerplaten uitgifte. Ik niet, ik wacht nog steeds. Ik ging die ochtend als 1 van de eersten de toko in, en ik vrees dat ik als 1 van de laatsten eruit ga. Als ik naar de balie ga en vraag waarom het zo lang duurt word dus straal genegeerd, ik ga braaf weer zitten. Wat moet je anders? Ik knal van de rugpijn, ik heb honger, de aircon staat op 16 en ik heb het koud en ik heb gruwelijke dorst. Je mag er niet eten, en officieel ook geen telefoon, maar iedereen zit porno te kijken en te faceboeken, te whatsappen en berichtjes in te fluisteren en af te luisteren. Soms grijpt de bewaking in en moet eten worden weggegooid, drinken naar buiten en telefoons weg. F*cking regime! Geen pleepapier, smerige toiletten en godallemachtig wat duurt het lang.

De meneer naast me zit al vanaf 9 uur, en begint het ook zat te worden en steeds meer mensen gaan boos naar de balie, wat het proces daar alleen maar vertraagd. Er word door de ruimte geblèrd dat iedereen gewoon op zijn beurt moet wachten.

Even is het heel stil en dan begint het geroezemoes weer. Arnan heeft zijn nummerplaat al, en ik wacht nog steeds in de grote wachtruimte. En het duurt, en duurt en duurt.

Om drie uur  zeg ik tegen Arnan die sacherijnig voor me op een stoeltje hangt dat we misschien e.e.a. kunnen versnellen als ik het kleine briefje eraf scheur en vast ga betalen. Dan sta ik in de rij terwijl ik wacht in de rij zeg maar………

Hij wacht op de afroep, en ik ga naar de betaalafdeling en probeer te betalen, 1 wachtende voor me, da’s gaaf. Als ik aan de beurt ben krijgt de meneer die de godganse dag hetzelfde zit te doen de pin automaat niet aan de praat. Laat maar zeg ik ik betaal wel contant. Nee, nee, hij fixt het, momentito. Mijn bloed kookt. En hij start onder toeziend oog van drie collega’s het hele systeem opnieuw op, en dat duurt en duurt en duurt.

Eindelijk krijg ik de bon, ik loop inmiddels met Arnan, die mijn tramite in de grote hal tot grote ergernis van de baliemedewerker namens mij heeft afgerond naar de balie voor de nummerplaten, man, de finish is in zicht…….!!

De man pakt het bonnetje aan en zegt: ga maar even in de wachtruimte zitten……zucht……

Even na 4 uur in de middag loop ik het tegenover gelegen winkelcentrum binnen en schuif een restaurant binnen, recalcitrant bestel ik de grootste steak die ze hebben en liters koele pink lemonade.

Mijn ontbijt was immers ruim 9 uur geleden.

O ja, enne de kosten, schreef ik dat het 740 nog wat was ofzo……de prijs is verhoogd, maar de website en posters aan de muren nog niet aangepast, het bedrag is nu  849 peso.

Kan het volgend jaar digitaal? Nee, volgend jaar krijgt u weer een nieuwe nummerplaat dus u moet weer bij ons langs. Hoezo werkverschaffing?