Mexico je nieuwe thuisland

Als ooit iemand tegen mij had gezegd dat ik in Mexico mijn oude dag zou leven, zou ik die persoon uitgelachen hebben. Maar ja, als ooit iemand tegen mij gezegd had dat ik ergens in mijn 50ste als nomade op de motor over de wereld zou zwerven zou ik die persoon ook uitgelachen hebben. 

Het kan raar lopen in je leven. En ik kijk even terug op mijn vertrek uit Nederland. Door omstandigheden min of meer gedwongen, want als ik echt een keuze had gehad en in Nederland een financieel veilige plek had geweten dan weet ik niet of ik dit avontuur ook was aangegaan. Maar ik zat door omstandigheden, buiten mijn invloed om, totaal aan de grond in Nederland toen ik besloot de grens over te stappen. De grens op Schiphol, op weg naar de Filipijnen een land met lage kosten van levensonderhoud en eenvoudige visum-regels. En de grens van comfortabel en acceptabel, want ik liet de boel de boel in Nederland, en vertrok voordat ik echt op straat kwam te staan, en verliet ook gelijk dat deel van mijn leven waarvan ik altijd dacht dat ik goed verzorgd zou zijn. Immers: Nederland is een welvaartsstaat waar het goed toeven is voor iedereen, en zeker voor eigen geboren en getogen Nederlanders, ja toch?

Voor mij was Nederland een grens overgegaan, want jarenlang geloofde ik al die onzin, dat je in Nederland altijd goed verzorgd bent. Er zijn genoeg mensen die tussen de wal en het schip vallen in de Nederlandse maatschappij en opeens was ik er 1 van. En dat heb je echt niet altijd in de hand. En je bent echt niet altijd verslaafd, financieel slecht onderlegt, of vanuit een kansarme positie als je zo verloren raakt in de uitzonderingen en buitensluitingen van de Nederlandse wetgeving voor sociale voorzieningen. Want ik was niet verslaafd, ik had nog nooit een betalingsachterstand gehad, ik beheerde mijn financiën prima, en had goed overzicht, en ik kwam ook niet uit een kansarme positie, ik had een prima baan een leuk huis ik had alles mee. Tot het niet meer meezat. Dat dan de maatschappij en de overheid waar je jarenlang blindelings op vertrouwd hebt je zo in de steek laat, dat was een grensoverschrijdend iets voor mij wat ik maar moeizaam te boven kwam. In mijn bovenkamer. Nog steeds kan ik er nodeloos woest om worden.

Maar goed, heet maakte me tot een soort vluchteling, ik trok de grens over en vluchtte van huis en haard en verliet Nederland voorgoed om nooit meer om te kijken. Ik liet alles achter, op 1 zoon na, ik ging mee op zijn uitnodiging, want hij wilde niet dat zijn moeder dakloos werd en afhankelijk van de dak- en thuislozen opvang en de grollen en grillen van de gemeentelijke sociale dienst.

We trokken soms samen op, hij was streng als het gaat om mijn werk en mijn bedrijfsvoering, hij stuurde, adviseerde, en hield me scherp. Maar de echte worsteling voerde ik in stilte, diep van binnen, weg van zijn ogen, weg van zijn wereld.

Nooit had ik gedacht dat ik zo zou eindigen, en hoewel mijn verhaal een goede afloop kent, besef ik elke dag nog steeds dat dat heel anders had kunnen aflopen. Zeker als ik aan de grond geraakte buitenlanders zie die zwerven, zwaar vervuild, bedelend samen met de lokale bevolking, dan denk ik: Dat had ik kunnen zijn.

De hoogmoed die we in Nederland kennen die gevoed wordt door ons “veiligheidsgevoel” en blind vertrouwen in ons sociale stelsel, die voel ik allang niet meer. Die was in 1 klap weg op die dag dat ik ontdekte dat er niemand wakker van lag achter al die loketjes als ik op straat kwam te staan op 54 jarige leeftijd als vrouw. En dat het mijn eigen familie en vrienden ook geen fluit interesseerde, die hadden allemaal een “Ach joh, zo’n vaart zal het niet lopen” houding. Terwijl het die vaart wel liep……sterke nog het kwam zo dichtbij dat ik puur in paniek raakte bij de gedachte.

En dan nu Mexico, en dan kom je er weer achter dat het geweldige sociale stelsel van Nederland, de AOW, helemaal niet zo geweldig is, maar ooit door een minister in een handige bezuinigingsbui onder de wet Beperking Export Uitkeringen is geschoven, zodat je maar 50% AOW krijgt, en daarmee is de AOW niet langer persoonsgebonden zoals ze je doen geloven in Nederland, maar is de AOW locatiegebonden.

En toch denk ik dat ik in Mexico mijn oude dag ga doorbrengen. Ondanks die gekorte AOW die ik overigens maar voor 76% heb opgebouwd. Er is gelukkig her en der nog wat pensioen, en ik kan blijven werken, en dan komt het wel weer goed met mij. Vetpot? Nee, dat niet, maar voldoende. Omdat in Mexico het leven niet zo duur is. De enige zorg die ik dan heb ik dat mijn inkomen niet meer stijgt en de prijzen wel stijgen. Maar dat zie ik dan wel weer.

Het is nog niet zover, want AOW kreeg je vroeger op je 60ste, 63ste of 65ste, en nu moet ik nog maar afwachten of ik het ooit krijg.

En pensioen? vroeger wist je waar je aan toe was, tegenwoordig met het nieuwe pensioenstelsel ben je afhankelijk van de beurs en de rente van de Europese Centrale Bank, en moet je nog maar afwachten wat je krijgt. Hoe ons prachtige pensioenstelsel zijn beloftes niet waar maakt dat voel ik aan alle kanten, en dat terwijl ik er nog niet eens recht op heb. Maar ik logde in op Mijn Pensioen omdat het toch wel eens tijd wordt me er in te verdiepen.

Ik werd niet blij.

Maar goed, da’s voor een andere keer, het is nog niet zover.

Mexico dus, een land waarvan ik nooit verwacht had dat ik er zou gaan wonen. Never. Ik reisde door Zuid Amerika, ooit als 17-18 jarige blom, van Panama tot het zuid puntje van Chile en Argentinië, en weer omhoog. Via Uruguay en Brazilië, trok door het Caribisch gebied, maar Midden Amerika had ik nooit bezocht. En toch zit ik hier en ga ik hier oud worden.

Dat is een keuze die ik ook niet helemaal vrijwillig maak. Maar sinds de laatste immigratiewetswijzigingen wereldwijd die men in bijna elk land gedaan heeft waar ik wel zou willen wonen, is het nog moeilijker geworden om ergens te vestigen, ook omdat ik niet zwem in het geld. Ik heb het goed, maar ik voldoe vaak niet aan al die financiële eisen. Helaas. En qua leeftijd val ik steeds vaker onder de best wel dure “gepensioneerden-regeling”. En dat maakt de keuze beperkt. Ook omdat ik langer in een land wil kunnen blijven dan een gemiddeld toeristenvisum toestaat.

En voor Mexico heb ik een vaste verblijfsvergunning. Dat kostte ook een berg, maar dat is nu allemaal betaald, en achter de rug. Dat scheelt een boel uitgaven.

Als je altijd reist zijn visumkosten wel een dingetje. Die kunnen je budget behoorlijk doen inkrimpen. Zo moest ik in de Filipijnen elke 6 maanden mijn visum verlengen en 1x in de 3 jaar het land uit en weer terug en dan begonnen al die onkosten weer van ACR card en visum stickers kopen en dan was er nog de jaarlijkse “annual report”. Zo’n visum run kost ook geld, je moet weer een outbound ticket hebben wat je weggooit, je moet exit clearance betalen enz.

Het is dus niet zo verkeerd om langer in een land te blijven als je eenmaal een statushouder bent. En zo slecht is Mexico niet. Het land is divers, de natuur is uitdagend, het klimaat ook, de taal gaat steeds beter en ik begin de klappen van de zweep te leren kennen als het gaat om bureaucratie en papierwerk.

Zie ik mijzelf als oud vrouwtje in dit land? Ik weet het niet, ik krijg het plaatje nog niet rond in mijn hoofd. Ik ben wel zover dat ik denk: ik wil wel weer ergens wonen, huisje, tuintje of een groot dakterras, misschien zelfs wel een uitzicht op zee of  de bergen. Maar in ieder geval op een boom ofzo. Ruimte, niet dat propperige overbevolkte van de grote stad.

Ik zie soms zo’n oud Maya mevrouwtje lopen en dan denk ik: het leven is hier hard voor ouderen. De stoepen zijn hoog, de wandelpaden zijn slecht, de maatschappij is snel en hard, zeker in de stad, de armoede is hoog, de voorzieningen laag, Ik probeer me dan voor te stellen dat ik haar ben, zeulend met een zware tas, op weg naar huis, terwijl ik een stoeprand van een halve meter hoog op moet klauteren. Ik heb er geen beeld bij.

Ik gok dat dat beeld vanzelf wel komt, stap voor stap, eerst dat wonen regelen, dat huis, dan de rest.

Maar nogmaals, als je mij ooit had vertelt dat ik in Mexico zou eindigen had ik je keihard uitgelachen.