Geen afscheid maar ook geen tot ziens

Dat elke keer weer vestigen en vertrekken, ik word er goed in. Zoals ik eerder al schreef, het is een levensstijl die bij me past, maar toch neem ik nooit echt afscheid en zeg ik zelden “tot ziens”.

Ik word er goed in, zo over de jaren, een huis huren voor bepaalde tijd (en soms zelfs onbepaalde tijd, dat is eigenlijk wel het prettigst) en dan inrichten. Wat bij mij zoveel betekent als schoonmaken en je spullen erin zetten en dat is een klusje van 5 minuten. Elke hotelkamer is altijd heel snel een thuis

• Beer krijgt een plekje
• mijn nog 4 overgebleven kunststof lepeltjes uit Nederland gaan op de koffie-maak-plek als die er is
• tandenborstel enzo in de badkamer
• mijn kleding uithangen (en soms gelijk een was doen)
• en als de verlichting ruk is dan tover ik een streng USB kerstlichtjes uit de tassen en maak ik wat sfeer

En dan woon ik er.

In huizen is het in eerste instantie niet anders, omdat ik eigenlijk altijd gemeubileerd huur. Dit huis in Merida is voor het eerst dat ik gedeeltelijk gemeubileerd huur en zelf wat spullen moest kopen. Er stond alleen een koelkast, een bed en een eethoek en er is een kookplaat. Dan moet je de rest wel zelf aanschaffen.

Net als dat ik voor het eerst zelf electra betaal (lees ook: Mijn stroomrekening en waarom ik me bijna verslikte toen ik hem zag)en een internet aansluiting moest regelen. Meestal zit dat allemaal bij de huur in.

Maar dat is vestigen, ik wil schrijven over vertrekken. Over afscheid nemen, iets wat ik eigenlijk nooit doe.  Want ik ben daar super slecht in.
En hoewel ik ook nooit “tot ziens” zeg, kom ik soms wel terug op eenzelfde plek. Zo kwam ik tot 3x terug op het eiland Siquijor in de Filipijnen, omdat ik daar het leven wel heel prettig vond. En sliep ik 2x in hetzelfde hotel in Cebu. En ook in Cancun kwam ik 2x bij dezelfde huisbaas terug. Omdat dat een prima woonplek was.

Of zoals in Hermosillo, hetzelfde hotel en dan ontdekken dat je vergeten was hoe ruk het internet er was en hoe haard de bedden. Meestal dus niet, want er zijn zoveel hotels en zoveel locaties, dat dat eigenlijk nooit voorkomt. Zelfs in de Filipijnen bijna niet, waar ik toch regelmatig in dezelfde stad was, veel te leuk om dan een ander hotel te proberen.

Wat doe je met al je spullen als je weer vertrekt?

Maar afscheid nemen dus, mensen vragen zich af wat ik dan met de spullen doe die ik niet mee kan nemen, zoals de oven die ik onlangs kocht. Nu kostte het ding maar 85 euro en hij zal zoveel gebruikt worden dat hij over een jaar als het huurcontract afloopt wel versleten is maar stel dat dat niet zo is?

Nou dan probeer ik dingen te verkopen en als dat niet lukt geef ik het weg aan iemand die niets heeft. Bijvoorbeeld bij mij om de hoek van de straat woont een oude man, zonder ramen en deuren in zijn huis en die heeft niets. Nou, die kan de boel dan afhalen, en anders breng ik het even langs. Of ik zet het voor de deur (die er dus niet is) en hoop dat hij er blij van wordt of dat hij het anders verkoopt en geld aan overhoudt.

Hetzelfde met de motoren, die verhuizen niet mee, dus verkopen en dan in het volgende land weer nieuwe kopen. dat is veel makkelijker en voordeliger dan transportkosten en uitvoer en invoerrechten en dan het kenteken moeten overzetten.

Ik ben slecht in afscheid nemen, ik schreef het al, ik doe vaak een ere-rondje op de motor en wuif dan in gedachten naar restaurants, leuke plekjes, maar zelden naar mensen. Hoewel ik met iedereen klets maak ik geen vrienden. Ik ben ook daar niet zo goed in. Ik ben erg op mijzelf en afscheid nemen is nooit een tranentrekker. Ik heb dat ook geleerd van mijn lover op Siquijor. Dat was zo onhandig om daar afscheid van te moeten nemen, voor die man stortte zijn halve wereld (aan inkomsten) in, en ik keek alweer vooruit. Heel bot is dat.

Dus dat ook is een reden waarom ik niet meer date (lees ook: Waarom ik niet meer op date ga in Mexico).

Meestal als ik vertrek weet ik niet precies waar ik heen ga. Zoals in de Filipijnen, toen ik daar vertrok had ik geen flauw idee waar ik zou eindigen. Ik dacht Spanje, maar het werd Italië, via China en uiteindelijk Mexico.

En als ik in Mexico op de motor stap is er wel een route, maar niets staat vast. Zo vertrok ik uit La Paz, en had ik geen idee waar ik zou eindigen, de suggesties die in de routeplanner stonden waren Campeche, Merida, Chetumal of zelfs doorrijden naar Panama. Maar de onrusten in Guatemala gooiden roet in het eten, de grenzen waren dicht toen we in Tapachula stonden. Dus dan rijden we maar een andere kant op.

Het lastige daarvan is dat je niet zo goed weet wat je moet inpakken aan kleding, ik heb beperkte ruimte, en toen ik de Filipijnen verliet moest ik winterkleding want ik zou in de winter in Europa aankomen. Zoek maar eens een ski-jack in de tropen. Kijk, spijkerbroeken kun je overal wel kopen een hoodies ook, maar een winterjas!? En toen ik van Cancun naar La Paz vertrok had ik ook geen idee dat het op bijna 4000 meter hoogte zo koud zou zijn dat ik bijna een longontsteking zou oplopen omdat ik daar niet op gekleed was, we vertrokken in de blèrende zon, bij dik 30ºC. Man ik vroor van de motor af in die dikke mist.

Bankzaken en je bedrijf hebben wel wat aandacht nodig als je vertrekt

Het lastigste van afscheid nemen van een land zijn wel de bankzaken, in de Filipijnen hebben we zoveel moeite gehad om het geld weg te krijgen bij BDO en dat heeft weken geduurd en ging via niet al te legale wegen die de bank van doffe ellende zelf voorstelde. In dat soort landen heeft de bank niet de clausule in de kleine lettertjes staan zoals in het Westen dat ze geld niet hoeven uit te betalen, maar de centrale banken kunnen het wel heel lastig maken met allerlei wetten. We leerden een dure, ingewikkelde les over financiële markten toen en hebben het voor Mexico heel anders aangepakt, terwijl we wel lokaal bankieren.

Maar rekeningen zijn in dit soort landen vaak vestiging gebonden, en dat is vreselijk lastig. Je moet dan een verzoek doen om de rekening over te hevelen naar een ander filiaal. En dat kan niet online, dat moet ter plekke op kantoor met allerlei papieren om te bewijzen waarom je dat zou willen en mogen.

Bedrijfsmatig veranderde er in het verleden ook veel

Wat ook verandert als ik afscheid neem is mijn bedrijfsidentiteit, alhoewel nu, met Leaving Holland als algemene emigratie website niet meer zo erg als in de tijd in de Filipijnen, toen ik besloot het roer om te gooien omdat ik niet meer over het leven in de Filipijnen kon vloggen. Je maakt dan afwegingen, en neemt beslissingen over je inkomstenbronnen die niet altijd even goed hoeven uit te pakken, het blijven kwetsbare momenten. Ik had geluk, het pakte goed uit.

Algemeen afscheid nemen van je levensstijl en je locatie

Ik neem ook afscheid van dat wat specifiek was voor die plek waar ik was, zoals de prachtige zonsondergangen en opkomsten in de Filipijnen, elke dag een feest. En omdat ik pal aan zee woonde had ik elke avond een schouwspel waar ik van genoot. Ik heb al heel lang geen echte zonsondergang meer gezien. Barra de Navidad in Jalisco was de laatste keer geloof ik. Maar ook leuke eetplekken, koffiehuisjes en winkeltjes waar ik vaak te vinden was. De stranden die ik vaak bezocht en al dat soort dingen. En de bijbehorende levensstijl, in de Filipijnen loop je zo een resort in om op het strand te werken, in Mexico kan dat niet.

En soms zie ik ze terug, al die leuke plekjes zoals op de laatste reis toen de grens dicht was en we via de meren in het grensgebied met Chiapas en Guatemala naar San Cristobal de Las Casas reden, en twee weken geleden toen ik terug ging naar Playa del Carmen voor een paar dagen en een appartement had gehuurd in “mijn oude wijk” Zazil Ha, en lekker over 5th heb gebanjerd en inkopen heb gedaan bij Old Navy en op het strand heb gelopen. Ik kwam tot de conclusie dat ik er niet meer wil wonen, dus dat maakte Merida tot een betere plek. Niet persé de beste, maar wel beter.

In de Filipijnen nam ik ook afscheid van de eindeloze armoede, de nipa huizen en de smerigheid op straat zoals rottend fruit, afval, open riolen en rottende dieren die doodgereden waren in het verkeer. Om datzelfde weer terug te vinden in Mexico, behalve de nipa huizen, de meeste Mexicanen wonen wel in huizen van hollow blocks, een soort gasbetonblokken maar dan anders.

Tussendoor in Italië had ik last van een omgekeerde cultuurschok, zoveel luxe, zoveel keuze, om vervolgens in Nederland te komen en me niet meer thuis te voelen. Na twee waken nam ik volgevreten aan de roze koeken, kroketten en haring met uitjes met droge ogen wederom afscheid van het kikkerlandje.

En nu Mexico waar het reizen oneindig lijkt. Een land wat net als de Filipijnen een houdbaarheidsdatum heeft. En voor mij is die al verstreken, voor Arnan nog niet, dus ik zit hier nog wel even, tenzij ik besluit moederziel alleen verder te trekken naar het zuiden richting Panama.
Maar dat is pas over een jaar. Dat is nu nog niet, en misschien wel over 2 jaar want: verkiezingen volgend jaar, en dat kan een onrustige tijd worden, en nieuwe bankpas eind volgend jaar, dat moet nog even afgehandeld en dan, dan ben ik vrij om te vertrekken, als ik in 2025 dan eerst even mijn motorpapieren doe……..zie je?
Dat systeem, dat past niet bij me, dat ellendige van alles altijd overal maar moeten regelen en registreren, maar ja, daar schreef ik al eerder over. (lees ook: Ik heb al 8 jaar geen vaste woon- of verblijfplaats)

Daar zou ik wel afscheid van willen nemen, van dat constant jaarlijks registreren van een voertuig in Mexico.

Da’s wel een dingetje hoor……en dan zeker weten niet zeggen “Tot ziens”!