Terugblikken, februari 2019

Uit mijn dagboek, 4 februari 2019

We zijn er maar even: Nederland. Voor een visum aanvraag en nieuwe bankpassen en creditcards. En dan reizen we snel door naar daar waar het warmer is. De verwarming van het huisje staat continue op 25ºC en we hebben het koud. Zo koud. En het is depressief grauw, elke dag weer als we de gordijnen openen.

We doen ons best, we eten roze koeken, Hema worst, we eten bij de Chinees en de snackbar en we stoppen onszelf vol met stroopwafels, echte kaas en heerlijk brood. Mona toetjes stapelen zich op in de koelkast en er staat een pak chocoladevlokken naast een fles Karvan Cevitam oplos limo. Want al die dingen hebben we ruim 3 jaar niet gegeten.

Maar we hebben het niet echt gemist.

Wat we ook niet gemist hebben is de kleingeestigheid van dit land wat beweerd zo open te staan voor anderen en zo achter een participatie maatschappij aanholt (nog steeds niet af jongens??) en met het milieu bezig is. We snappen geen ene fuck van al die vegan troep in de winkels en de macrobiotische eetplekken die het stadsbeeld verandert hebben.

Tuurlijk weten we van het bestaan, dat hoort bij de eindeloze sliert backpackers die door onze woonplekken trokken. Maar om moeders tegen hun graatmagere kind te horen zeggen: dat mag, alleen als het vegan is, dan moet ik even diep ademhalen. Zeker als dat kind dan ook nog een verwende driftbui krijgt die niet gecorrigeerd mag worden omdat je het kind vrij moeten laten in zijn ontwikkeling. Zo tegenstrijdig allemaal. En zo vermoeiend en ernstig eerste wereldland.

Ik denk terug aan blij rennende blote voeten-kinderen die gewoon aten wat de pot schaft: rijst met vis, elke ochtend, elke avond. Die met oude autobanden speelden en van flessendoppen de leukste dingen maakten. En die in zee lagen te dobberen op de golven. Niemand die liep te zeiken over zwemvestjes en waterschoentjes.

Post NL werkt niet zoals we hoopten en de brief met alle documenten die we zo zorgzaam hebben samengesteld lijkt onzichtbaar voor de track and trace. Als we de klantenservice om uitleg vragen horen we dat de postbode zijn ronde niet heeft afgemaakt, hij had het te druk….WTF…….ik denk terug aan mensen die 9 uur per dag werken voor nog geen 3 euro per dag. Cassiere’s die de hele dag op hoge hakken achter een kassa staan met een half uurtje lunchpauze……ja, sacherijnige tante Truus bij de Hema-kassa, die STAAN de hele dag, op hoge hakken te werken.

Wij worden nagestaard en uitgelachen, oh, ik weet wel waarom: heel foute kleding. We zijn een moeder-zoon parodie op de ANWB stelletjes, ook zoiets wat ik voorbij zag komen in mijn Europese Facebook Algoritme. ANWB-stelletjes pagina, daar worden foto’s geplaatst van mensen (hoezo respect voor privacy en de wet op privacy) en die worden dan tot op het bot toe afgezeken door de 1000-den NL volgers. Waarom? Omdat ze dezelfde jas dragen, of dezelfde fiets hebben. Dan val je in de categorie ANWB stelletjes. Wij ook dus, want wij komen uit een land waar maar 2 soorten winterjassen in de winkel hingen van Colombia. Althans 2 soorten jassen die voldeden aan onze koude trektocht door azijnpissers-land. En gelukkig hadden ze die in verschillende kleuren, dus we konden nog iets van onze eigen identiteit behouden. maar jezus, om daarom uitgelachen te worden……..

Het is een trieste ervaring, onze korte tijd hier, en we kunnen niet wachten om weg te gaan. We sluiten ons op in onze bubbel, en we doen onze eigen dingen

We voegen niet meer. Echt niet.

Ik was vergeten, ondanks mijn werkverleden hoe kleingeestig Nederland is in al zijn publieke ruimdenkendheid. Welkom, welkom aan de grens, maar dan moet je wel in het pulletje passen wat ‘wij’ Nederlanders acceptabel vinden, en weet je: wat jullie Nederlanders acceptable vinden is zo ongelofelijk bekrompen. En daarom lukt die participatie maatschappij niet, en daarom mislukt het integratieproces.

Niet dat ik nu alle wijsheid in pacht heb, maar ik heb gezien hoe het anders kan, in steden als Kuala Lumpur bijvoorbeeld, waar iedereen zijn eigen cultuur weer te behouden en uit te oefenen, naast elkaar, zonder te zeiken en te zeuren. En zonder elkaar te veroordelen en belachelijk te maken.

Er is in Nederland iets grandioos mis. Je kind niet mogen corrigeren op een onredelijke driftbui maar wel vegan eten door zijn strot duwen bijvoorbeeld. Of deze: stelen mag niet maar als je het toch doet krijg je geen straf want je had een kloterige jeugd……en ik las ook deze: de politie zoekt 3 jongeren met een Marokkaans accent……dat mag je niet meer zeggen dat is racistisch, maar je mag wel mensen als ANWB stelletjes bestempelen en afbranden op hun kledingkeuze.

Maar we respecteren ieders mening!

Zucht……..

Hahahaha, ik vond hem in mijn Facebook Memories. En las de reacties eronder van mede emigranten en thuisblijvers. En ik dacht: Ik vraag me af hoe ik het nu in 2024 zou ervaren als ik weer terug ben in Nederland?