Wonen tussen de Mexicanen

Hoe is dat nu, wonen in een Mexicaanse wijk, in een Mexicaans appartementen gebouw, zonder ook maar enige buitenlander in de buurt? En wat is er dan anders dan wanneer je tussen de buitenlanders woont? 

Ik woon, en dat is mijn eigen keuze, in een Mexicaanse wijk, tussen de lokale bevolking, ook in het gebouw zijn er geen buitenlanders, alleen maar Mexicanen. En dat is toch anders dan wanneer je in een toeristengebied in een flat vol Amerikanen woont bijvoorbeeld. Of in een expat wijkje zal ik maar zeggen.

Het is lawaaiiger, het is soms ronduit buitenlander onvriendelijk, want wat heb ik hier te zoeken als buitenlander waarom ga ik niet terug naar mijn eigen land in plaats van alles in Mexico onbetaalbaar duur maken, en het is bij vlagen een grote bende.

Als ik dit blog typ is het weekend, het lijkt wel alsof iedereen meezingt met de TV, mensen smijten met deuren, schuiven meubels heen en weer en rennen door het trappenhuis. Het gebouw leeft zal ik maar zeggen. Daarnaast is het momenteel een bende in het gebouw, Mexicanen hebben een afwijkende manier van opgeruimd en netjes.

Het trappenhuis ligt vol karton van verpakkingen (wij zijn niet de enigste die verhuizen blijkbaar) en er ligt een bezem in de rij planten bij de parkeergarage, verderop een leeg kinderzwembad en weer ergens anders een plastic vork en een oliefles.

Toen we een kijkdag hadden hier was het keurig netjes, dus het zal wel opgeruimd worden 1x per week, maar dat is ook hard nodig dan,

Toch is het lang niet zo gehorig als andere plekken waar ik heb gewoond, dus ik prijs mijzelf gelukkig met het feit dat ik de meezingende beneden buren op de achtergrond hoor en niet op de voorgrond.

Wonen onder de expats heeft ook nadelen

Wonen tussen de expats lijkt een fijne (lees: veilige) optie, maar het heeft ook nadelen. Je integreert langzamer, if at all, en Amerikanen kletsen met iedereen en noemen iedereen buddy, dus woon jij in een expat gebied dan zul je regelmatig een verplicht praatje moeten houden met je buren over allerlei flut-onderwerpen die voor Amerikanen super belangrijk zijn en voor jou een soort “ver-van-je-bed”-ding. Ik zat tijden mijn afgelopen motorreis 2 weken in een appartement in een badplaats aan de Zee van Cortez tussen de Amerikanen en ik sloop werkelijk door de gangen om contact te vermijden. Want als je niet met ze praat zijn ze diep beledigd en dat laten ze weten ook. Daarbij zijn Amerikanen ook luidruchtig, maar op een andere manier dan Mexicanen. Amerikanen schreeuwen de hele dag naar elkaar, Mexicanen vieren op luide manier hun vrije tijd en hun feestjes.

En als je in zo’n expat enclave woont, woon je niet in Mexico. En dat is toch ook wel iets. Zeggen dat je in Mexico wilt wonen en dan gezellig allemaal achter een hek, met torenhoge huizenprijzen je lekker verstoppen voor de realiteit van je gastland.

Voor mij is dat supernep. Dat voegt niet. Net zomin als wonen in zo’n gehyped toeristen gebied waar ze net doen alsof Mexico 1 grote vlaggetjes brigade is met wapper-jurken en tequila en bijna ontkennen dat jouw huishoudelijk personeel, de tuinman en de bewaking van jouw subdivision  in een saaie betonzee wonen van slecht gebouwde door INFONAVIT* geïnitieerde of gestimuleerde huizenprojecten.

De kop in het zand steken noem ik dat, emigreren zonder integreren. Zo fout! Lekker veilig achter je hoge muren met camerabewaking en 24 uurs bewapende bewaking bij de poort.

Nu ja, ieder zo zijn eigen ding.

Ik woon niet in een INFONAVIT wijk

Terwijl ik naar het gesmijt met deuren luister beneden mij, en me afvraag hoe vaak je een deur dicht kunt smijten in een kwartier, denk ik: misschien geef ik er wel zo erg op af op dat wonen in die expat communities, omdat ik stiekem een beetje jaloers ben op mensen die (tien)duizenden pesos per maand meer kunnen neertellen voor een huis in zo’n wijk. Hoe anders zou mijn leven zijn als ik dat ook zorgeloos zou kunnen doen……….

Ik woon tussen de Mexicanen, maar dan weer niet in een INFONAVIT wijk, maar ik huur een appartement in een wijk waar wat hoger opgeleide Mexicanen wonen die gemiddeld een hoger inkomen hebben. In een blok huizen dat door een Mexicaanse particuliere investeerder is gebouwd. Ik heb een huurcontract conform de Mexicaanse huurwet, via een notaris en geen credito of hypotheek bij INFONAVIT want daar kom je als buitenlander niet voor in aanmerking. En dat zou ik ook niet willen, zo erg wil ik nu ook weer niet integreren.

In die infonavit-wijken hoor je alles van je buren, ook als ze een scheet laten. En in die wijken is het leven een stuk verwarrender denk ik, cultureel gezien maar ook bouwtechnisch gezien. Heb ik hier al scheve ramen en deuren en slecht hang en sluitwerk, slechte waterdruk en een gehorig huis, als je daar woont heb je ook nog schimmel op de muren omdat de huizen te vochtig zijn en is het 1 grote bende in de wijken omdat mensen gewoon geen geld willen besteden aan onderhoud en aan hun leefomgeving of dat geld simpelweg niet hebben.

Het verschil is slapen in een hangmat of slapen in een bed, het gros van het werkende volk in Mexico in de arbeiderslaag slaapt in een hangmat, bedden zijn te duur en met een bed passen er minder mensen in een kamer.

Het beste woon je in de tussenlaag zeg maar, waar de wat hogere inkomens wonen, vrijstaande eenvoudige huizen, met een hek en tralies voor de ramen en een eigen parkeerplek achter dat hek. Dat zijn wijken waar mensen hun huis wel onderhouden en schilderen en de omgeving netjes proberen te houden.

Of dus in een appartementencomplex in zo’n wijk. Zoals ik nu doe. Ik heb een vreselijk vriendelijke buurman, en er woont een gezin met kinderen, verderop in de hal een jong stel en een vrouw die thuis werkt en af en toe een man over heeft. En beneden me woont een vrouw met hele lange nagels en een heel grote SUV die boos was dat ik op “haar plekje” stond, terwijl parkeren niet toegewezen is. En de rest heb ik nog niet ontmoet of gezien. O ja, de man met het fanatieke kuitenbijtertje. Ik geloof dat hij hier samen met zijn vrouw woont.

Integreren is samenleven

Wonen doe je samen, in een wijk, en zeker in een gebouw, en hoewel je dan een buitenstaander bent voor sommigen, zullen anderen je omarmen als vrienden. Het is bij allebei een beetje op je grenzen en je privacy letten, want je bent geen Mexicaan, je bent een medebewoner.

Als ik door de geheel Mexicaanse wijk loop word ik met argusogen bekeken. Als ik oogcontact maak kijken mensen weg. Als ik groet, groeten ze zuinigjes terug. Bijna betrapt.

Toch praten mensen wel, vooral als je vragen stelt, of bijvoorbeeld als je gebruik maakt van de buurtsuper, en daar een praatje maakt. Want ze zijn allemaal nieuwsgierig en roddelen bij het leven over je. Toen ik in La Paz woonde in een dorp, ging het gerucht dat we Amerikanen waren en dat we al jaren op de motor reisden, toen ik vertelde dat we uit Europa en uit Nederland kwamen was de sfeer gelijk heel anders. Leuker, ontspannender, Amerikanen liggen niet overal in Mexico lekker in de samenleving. Dat van de motor heb ik maar zo gelaten, het is voor de mensen die ik ontmoet vaak moeilijk te bevatten dat ik geen huis vol spullen heb of überhaupt een huis, iets wat in een land als dit zo belangrijk is en waar je je te pletter voor werkt. Maar boeiend vinden ze het wel.

En als het ijs gebroken is, is het best gezellig wonen in zo’n puur Mexicaanse wijk. Het heeft even tijd nodig en wat inzet, liefst van twee kanten.

 

 

 

*INFONAVIT = Instituto del Fondo Nacional de la vivienda para los Trabajadores.