Ik ga verhuizen!

Ik ga verhuizen! Alweer!  Hoewel ik nog maar net gesetteld ben trek ik volgende maand in een andere woning. Maar ik krijg geen nieuw adres. Dus ik hoef niet ver. 

Ik woon aan de kant van een gebouw waar kort na mij een stel Tokkies in een appartement kropen, dat valt echt met geen pen te beschrijven. Stinkende vuilnis op de gang, overal waslijnen gespannen tot grote ergernis van de huismeester en gebouwenbeheer, schreeuwen, bellen op de gang op speaker.De huismeester heeft er de handen vol aan om ze in toom te houden en de leefkwaliteit van het gebouw op peil te houden.

Zelfs mijn rustige beleefde buurman, die pal naast ze woont verandert hierdoor in een draak van een mannetje: smijten met deuren en bonken op de muur omdat ze zo allejezus veel herrie maken. En die herrie, dat is dag en nacht, want ze beginnen om 5 uur in de ochtend en gaan rustig door tot 3 uur ’s nachts.

Toen er aan Arnan zijn kant van het gebouw een appartement vrij kwam vroeg ik of ik daar in kon. Ik wil afstand tussen mij en de tokkies, want ze lopen samen met hun tientallen bezoekers de hele dag voor mijn raam langs. Maar helaas, het appartement was net die ochtend verhuurd. Ik heb even een lelijk woord gezegd, iets met een F en een CK op het einde.

Balen zeg.

Maar gisteren appte de huismeester, aan de andere “andere” kant van Arnan komt nu een appartement vrij. Van de nette poetsmevrouw. (ook niet onbelangrijk!) zij sopt werkelijk de hele dag haar huis en het ziet er zo netjes uit bij haar binnen. Ik mag daar in als ik wil.

Eerst had ik wat twijfels, want hoe gaat dat dan? Ik huur voor het eerst in Mexico een huis met een echt contract, moet ik dan weer naar de notaris? Nee, bevestigde de Huismeester, het is een interne verhuizing. Alleen het elektra moeten we overzetten en verrekenen.

Dus ik heb ja gezegd!  Ik heb dan alleen Arnan als buren, want ik zit op een hoek.  En Arnan is ook stil, en niet zoals de beleefde correcte buurman die af en toe schuim op de bek heeft en herrie terug maakt naar ZIJN buren de Tokkies, en die regelmatig een krolse kat heeft lopen.

Extra Voordeel: grotere ramen in de slaapkamer en een boom voor mijn raam vol vogels. Dus ik zie dan meer dan alleen maar blauwe lucht en zendmasten.

Ik zie een beetje op tegen de klus, hoewel het maar een paar deuren verder is. Maar ik ga het wel doen, want nog een voordeel is dat ik dan sneller en beter internet heb. Arnan en ik delen 1 abonnement, en ik heb een router staan, en het signaal is goed, maar het kan beter. Er zitten nu best veel betonnen muren tussen en dan maar 1. We zouden het met een kabeltje af kunnen zeg maar.

Ik heb geleerd dat ik rust en stilte nodig heb binnen mijn woonomgeving en dat is best lastig in het buitenland

De kwaliteit van de huizen in het buitenland is niet zoals in Nederland. Het is, zeker in Mexico en ook in de Filipijnen, een beetje super-de-luxe kamperen zeg maar. Want het is net zo gehorig als een caravan op de camping. En daar waar alle Nederlanders rekening met elkaar houden, doen Mexicanen dat absoluut niet. Het is heel gewoon om hier buiten op speakerphone te bellen, en te schreeuwen van buiten naar binnen en andersom, of via het raam naar iemand een half blok verderop. En dan zijn er nog alle straatventers met toeters, bellen, megafoons en andere ongein om hun waren aan te prijzen. Kortom, je woont in een constante zoem die soms over gaat in gebrul.

Ik reageer daar slecht op. Ik merk dat ik qua stress, zeker in Mexico, niet veel kan hebben. Misschien komt het omdat ik ouder word, misschien komt het omdat ik altijd een beetje overspannen lijk/voel. Ik weet het niet, maar eigenlijk sinds mijn burn-out in Nederland ben ik niet meer echt ontspannen geweest, of lang genoeg ontspannen om reserves op te bouwen. Ik loop dus altijd op het randje zeg maar. (lees ook: De gevolgen van een burn-out) Combineer dat met fibromyalgie die vreselijk opspeelt en mijn hoog sensitiviteit en je hebt een lastige mix. Zeker als je ook nog motor rijdt.

Stilte en rust in mijn woonomgeving staat echt bovenaan mijn wensenlijstje. En we wonen in een heel rustige wijk. Af en toe zingen de achterburen Kumbaya My Lord achtige liedjes tot in de stille uurtjes, maar dat is wel het enigste op de altijd blaffende honden en incidenteel gillende kinderen van de eerste verdieping na.

Tot de Tokkies kwamen.

Misschien vind ik nu weer wat meer stilte

Aan de andere kant van Arnan, waar ik dus eerst graag wilde wonen woont een mevrouw met 2 kinderen, wij gokken dat ze niet lang blijft, want ze puilt nu al uit het 1 slaapkamer appartement. En ze heeft het washok volgestouwd met wel 10 van die grote Turken-tassen vol kleding. Die zoekt dus iets groters. Maar ze zit er nog maar net en huurcontracten zijn in de regel voor 1 jaar, dus die hangt daar nog wel ff in haar hangmat. Maar afgezien van dit gezin woont er verder niemand aan die kant, dus Arnan en ik creëren onze eigen stille zone zeg maar. Onze bubbel. Net als in El Centenario bij La Paz waar we hiervoor een tijdje woonden. Wij tweeën woonden daar ieder apart en toch dicht bij elkaar, dan een leeg huis en dan de Canadees. Je zag hem wel, we hadden goed contact met hem, maar hij was zelden onderdeel van ons deel van het blok huizen. Het was afstandelijk gezellig zeg maar. Ik bakte soms pannenkoeken voor hem en appeltaart en hij gaf mij een koffie maker en planten, en zo ontstond er een symbiose die heel aangenaam was.

Die symbiose mis ik hier totaal. En ik zit elke dag op de scherpe randjes van mijn gevoel.

Dus ik vind het idee van een eigen bubbel maken wel fijn, en een boom voor mijn raam zal zeker helpen, en de papegaaien en andere veelal kleurrijke vogels in de ochtend zullen mijn dag prachtig laten beginnen en balsem voor mijn ziel zijn.

Ik ga binnenkort inpakken, ik wacht nog even op de datum, (ergens volgende week hoor ik net!!) en dan komt gebouwenbeheer helpen als ik dat wil, maar ik denk dat ik het zelf wel kan. Samen met Arnan voor de grote spullen zoals de bank.

Grotere ramen, dat lijkt me zo gaaf!! En die vogels in de boom!

Elke keer als ik bij Arnan binnenstap en dat uitzicht met die boom zie, al dat groen, dan word ik een beetje jaloers, want ik vind dat er zo mooi uitzien. En nu heb ik dat straks zelf! Hoe gaaf is dat?

En de Tokkies? Die wonen dan helemaal aan de andere kant van het gebouw.

Das niet heel veel verder, maar in mijn hoofd is het heel ver weg. Net zoiets als dat je op 30 december zegt: dat komt volgend jaar wel.