Nomadisch bestaat en aardse bezittingen

Als nomade kun je niet veel bezittingen hebben, althans, tenzij je met een kamelen-karavaan rondreist of met een grote auto ofzo, maar dan nog, het is beperkt tot het hoogst noodzakelijke. Met hier en daar een vleugje luxe. Maar het is altijd afhankelijk van beschikbare ruimte. En soms letterlijk draagkracht. 

Waren er vroeger nomadische stammen die hun hele hebben en houden rondsjouwden van zomerkamp naar winterkamp en weer terug, tegenwoordig met andere transportmogelijkheden is er veel meer ruimte, want je hoeft niet met een kameel of een woonwagen met een paard, je kan ook met een willekeurige auto. En daar kun je best veel inproppen, vooral als dat een omgebouwde vrachtwagen is of een schoolbus, of een grote camper.

Toch blijft het beperkt, een drie-zits-bankstel en een home-theater set met jee dubbeldeurs koelvriescombinatie sleep je niet even van hot naar her. Zeker niet als je je verplaatst zonder “vast kamp”. Wat ik eigenlijk probeer te zeggen is dat er een overeenkomst is tussen minimalisme, tiny houses en nomadisch leven.

Ik hoorde ooit eens een tiny house eigenaar zeggen: als ik een nieuwe mok krijg voor mijn verjaardag dan moet ik beslissen of ik die mok hou en welke ik dan weg doe? Nou, dat ongeveer. Geen troep, want daar is geen ruimte voor, en dus geen overtollige spullen, want dat creëert troep en ruimtegebrek. Alles wat ik bezit moet straks weer in die koffers op de motor passen en in de tas bovenop, en die mag niet te vol want dat is super onhandig op- en afstappen.

Hoewel ik nu, nu ik een huis huur voor langer dan een jaar opeens verzuip in de spullen en ik hecht er geen waarde aan. Ja, ik ben blij met mijn 4 kleurige mokken, ze kwamen in een set die goedkoper was dan gewoon 1 mok los kopen, dus het leek een handige keuze, maar het is overbodig, 1 mok was ook zat geweest. En ja, ik ben blij met mijn 4 borden en schaaltjes met grappig motiefje, maar ook daar weer geldt, ik had ook gewoon super goedkope AliBaba troep kunnen kopen. Maar ergens in mij schuilt nog die Nederlander die zoveel waarde hecht aan gezelligheid en leuke spulletjes om van een huis een thuis te maken.

Voor mijn gevoel verzuip ik nu dus in de spullen, en in de kleding. Ik heb in jaren niet zoveel kleding gehad. Ook omdat zuinige ik, alle oude kleding bewaart, die draag ik af in huis, maar keuze uit meerdere (als in 4) leuke setjes kleding om buitenshuis te dragen, en weten dat je 4 korte broeken hebt……. man wat een luxe!!

Omdat we veel praten over weg gaan hebben we het soms ook over niet verlengen van het huurcontract en in augustus weer in te pakken en weg te gaan. Maar dat is wel een beetje zonde van de andere spullen, zoals de koelkast, de bank en de oven. Maar toch? Als het qua dingen die we moeten regelen en waarvoor we een vast woonadres nodig hebben, mogelijk zou zijn, stap ik zonder een traan te laten op de motor en laat ik alles achter. Dat weet ik uit ervaring.

Hoewel die Nederlander die zo van leuke spulletjes houdt en zijn huis zo graag leuk maakt nog steeds ergens diep van binnen verborgen zit en gillend van enthousiasme naar buiten komt bij elk leuk schaaltje wat ik zie in de winkel, weet ik ook dat ik het allemaal niet nodig heb, al die aardse bezittingen.

Om allerlei redenen die handig zijn had ik afgelopen maand een concept testament gemaakt. Nou, de notaris die dat moet aftekenen lacht zich een deuk, ik bezit werkelijk niks van waarde. Alleen de motorfiets, en die daalt rap in waarde en mijn laptop maar die is echt aan vervanging toe. De rest van waarde van mijn leven staat op backup schijven met eindeloze video’s en foto’s en zit, en dat is veel belangrijker, opgeslagen in mijn hart, hoofd en emotionele wereld. (En woont in het appartement een paar deuren verder, dat ook natuurlijk!)

En verder is in mijn leven niets waardevol, ik heb niets wat niet vervangen kan worden of weggegeven, of verkocht als het dan zo uitkomt.

Zelfs die paar persoonlijke dingen die ik heb en al jaren meesleep, en waarmee ik in een handomdraai een hotelkamer kan omtoveren tot MIJN hotelkamer. Een beertje met een voor dit klimaat veel te dikke trui aan, een streng USB twinkellichtjes en een paar leuke gekleurde lepeltjes die geen herrie maken als je in de vroege ochtend je koffie roert, en al menige afhaalmaaltijd hebben helpen verslinden onderweg.

Maar ik laat het zo achter. Net als die overtollige kleding. Ik kijk waar ik heen ga, hoe het klimaat is, en als het klimaat toch anders uitpakt omdat we linksaf gaan in plaats van rechtsaf, stop ik bij een winkel en koop een dikke trui ofzo. Dat is meestal het meest ruimtevretende item wat ik heb en wat ik niet altijd meeneem en dan heb ik daar een maand later weer spijt van. Dus ren ik weer een H&M  of een Sears in om er 1 te kopen.

Bizar maar waar, ook mijn verzorgingsproducten bestaan uit een absoluut minimum, ik leef van hotelzeep en shampoo en hun bodylotion is vaak genoeg om mee te nemen voor die hotels die die luxe niet aanbieden. Ik sjouw alleen mijn eigen tandpasta en tandenborstel mee, en wat scheermesjes voor de oksels enzo.

Toch kocht ik gisteren een grote pot gezichtscrème. Dat ding staat nu met zijn fanatieke rode deksel heel erg aanwezig te zijn in de badkamer op mijn goedkope plastic Chinese rolkastje waar ik dingen in bewaar als tandpasta, medicijnen, plee papier en handdoeken.

Mijn huid deed heel raar. Komt door de enorme hitte en hoge luchtvochtigheid, maar ik vond opeens dat ik wel heel slecht zorg voor mijn velletje. Kijk, zonnebrandcrème gebruiken we eigenlijk zelden, in de zon liggen bakken klinkt leuk als je gaat emigreren naar warme oorden maar de lol gaat er heel snel van af, want de schaduw is veel aangenamer. (echt, geloof me, ik heb nog nooit zo’n witte buik gehad!!) Maar goed, mijn huid is die eindeloze reeks van naamloze bodylotions wel zat zo leek het en wil wat persoonlijke aandacht, dus mijn schamele aardse bezittingen zijn aangevuld met een grote pot gezichtscrème voor oude vrouwen. Ik smeer het gemakshalve ook op de rest van mijn lijf, want wat weet die crème daar nou van waar het terecht komt?

Maar als die pot niet leeg is als ik wegga, gaat hij niet mee, hij neemt veel te veel ruimte in en hij is erg confronterend!