Nooit meer wonen op het strand

Toen ik in 2015 Nederland ontvluchtte droomde ik van een schattig huisje van natuursteen op het strand, een nipa dak reikte tot ver over de koele veranda waar een hangmat zachtjes schommelde in de zeewind. Drie treden af naar een met palmbomen omzoomd strand, vol prachtige schelpen. 

En ik woonde daar, het huisje zag er ietsje anders uit, maar het nipa dak reikte tot ver over de veranda waar mijn buitenkeuken was, en twee treetjes stapte ik af naar een hagelwit strand, met palmbomen omzoomd, en een azuurblauwe zee aan mijn voeten. Elke avond toverde de natuur voor mij een prachtig schouwspel van rood, oranje, voilet en mauve, van hemelsblauw en indigo.

De Filipijnen

Maar mijn buurman begon een karaoke bar en mijn stille schelpen-zoekerij en het geluid van kabbelend lauwwarm water rondom mijn enkels werd overschreeuwd door dronken gekrijs.

Tijd om te vertrekken, en zo ontstond de Riding Nomad, want ik aarde nergens meer. Het huis wat uitkeek over de landerijen, leuk voor een tijdje, thuiskomen in het klifhuis, best leuk, maar ik zag elke dag die wenkende horizon door de grote schuifpuien die mijn huis verbonden met buiten en de prachtige vergezichten. Toch denk ik nog wel eens aan dat huis terug, maar het had zo zijn eigen B-kant al dat afgelegen moois. Watertekort, omdat mijn regenwatertanks leeg raakten, en zelden stroom, soms maar 1 uur per dag, en dus ook maar 1 uur per dag internet. En zelf je afval verbranden, geloof me, dat is idyllisch voor 2x ofzo en dan ben je dat ook wel zat.

Al die mooie woonplekken waren in de Filipijnen, mijn eerste land. En toen de houdbaarheidsdatum voor dat land verstreken was, trok ik verder. Kuala Lumpur, China, Italië en nu Mexico.

Mexico, mijn huidige thuisland

Tja, wat zal ik zeggen? Het is de Filipijnen, maar dan zonder al dat nipa en de mensen wonen hier in huizen van holllow blocks, maar dat is in veel opzichten qua bevolking ook het enigste verschil. De Spaanse overheersing zit in beide landen zo diep ingebakken in de cultuur en in het gedrag dat het soms lijkt alsof ik nog steeds aan de overkant van de Stille Oceaan woon. Alleen niet meer op het strand, nooit meer op het strand. Dat is hier in Mexico dankzij de rijke Amerikanen en hun expansie drift, totaal onbetaalbaar.

Voor mij onbetaalbaar moet ik schrijven, want er zijn zat mensen die het kunnen betalen, de kust van Mexico is 1 dichtgemetselde muur van villawijken op sommige plekken. Rij na rij na rij, allemaal Amerikanen en Canadezen. En dan de hotels, met hun enorme compounds en magistrale poorten die de mooiste stranden afsluiten voor het gewone volk.

Alleen in de meest arme staten die als onveilig worden bestempeld en zo achterlopen qua ontwikkeling is nog plek aan het strand, de staten waar veel aardbevingen zijn en dan met name aan de kant van de Stille Oceaan. Richting Guatemala zeg maar.

Stad versus Strand

Ik die dat niet meer kan betalen, ik woon nu in de grote stad. En zo ver weg van het strand dat ik er voor op de motor moet en een eindje moet rijden, uurtje maar, en dat is niks in dit land een uurtje. De afstanden zijn hier enorm, dus dat uurtje is als een kwartiertje in Nederland als je het omrekent. Maar het is ver weg, verder dan ik ooit gedroomd had dat ik van het strand zou wonen. En midden in de stad. Dat zag ik mijzelf al die jaren geleden echt nooit meer doen. Geen haar op mijn hoofd die daaraan dacht, wonen in de stad. Been there done that!

Over de jaren veranderen je woonwensen, en over de jaren veranderen je dromen, ik blijf dromen, en dat is goed, zonder dromen is er geen vooruitgang. Althans, bij mij. Als mijn dromen sterven, sterf ik ook. Het kan een jaartje of wat duren, maar het leven ebt dan weg. Dromen, fantasie, verlangens, die voeden mijn energie, mijn creativiteit en mijn vooruitgang.

Nu, al die jaren later heb ik me gerealiseerd dat de bereikbaarheid van leuke winkels en een diversiteit in restaurantkeuze ook bijdraagt aan een goed leven, en elke dag schelpen zoeken?  Tja, toch iets minder zeg maar. En de zee is mooi, maar ook wonen op het strand, ook al is het een bounty-strand, heeft nadelen. Al is het maar de eindeloze stroom krabben die mijn terras over trokken en in mijn hordeur hingen te klepperen en te klapperen. Je voortuin altijd moeten delen met badgasten. Of al dat zout, alles zat altijd onder het zout, een dikke laag, en zand erdoorheen als het gestormd had.

Zand tussen mijn tenen, dat is pas geluk, zei ik jaren terug, en nu denk ik: maar het zat niet alleen tussen je tenen, ook in je bilnaad en overal in je huis, tot in je bed, je kon er niet tegenop vegen.

Tevredenheid zit in je hart niet in je huis

Ik heb op heel veel plekken gewoond op deze aarde. Soms maar een korte tijd, soms langer, maar nooit langer dan 1-2 jaar. Ik begon met reizen toen ik 17 was. En hoewel ik altijd een thuis had om naar terug te keren, heb ik dat sinds 2015 niet meer. Elke thuis was sindsdien tijdelijk. En er waren meer hotels dan huizen.

En nu woon ik weer in een huis, midden in de stad. En ik die mijzelf ooit alleen nog maar zag leven onder wuivende palmen op een hagelwit strand, ik heb niet eens een tuin of een buitenruimte. Zelfs dat heb ik losgelaten. Ik ben tevreden zonder dat dit beinvloed wordt door omgeving of spullen. Want tevredenheid zit in je hart en niet in je huis. Oh, ik hoor her en der wat gesteiger en geprotesteer. Want een mooie woonplek helpt wel om die tevredenheid te bereiken, denken jullie lezers nu.

En ik betwist dat, ik heb geleerd met minimaal tevreden te zijn. Ik ,die in Nederland verzoop in de spullen, in de kleding, in de bezittingen, ik die altijd alles tot in de puntjes perfect wilde hebben en aan elkaar hing van woorden als stijl, sfeervol, mooi, gevoelsmatig……die ik, die heeft geleerd dat dat er allemaal niet toe doet. Tevredenheid pak je niet in en niet uit, dat neem je wel mee, want het zit in je hart.

Woongenot, dat draagt bij aan woonplezier, en dat beinvloed je algehele gemoedsgesteldheid, maar tevredenheid…….geloof me, dat hoort in je hart te zitten en niet uit je omgeving te komen.

Tevredenheid – Contentment

Contentment is a relatively positive emotional state of satisfaction and inner peace. Colloquially speaking, contentment could be a state of having accepted one’s situation and is a milder and more tentative form of happiness.