Verlangen naar iets

Ik sta op het randje van een continent, en voor mij ligt de oneindige zee. In de verre verte de horizon, ik kan hem zachtjes horen roepen. Ik drink mijn koffie, de zon is net op en de wereld is nog fris, alsof ze ongeschonden is en de mensheid hem niet aan het verpesten is.

De ochtendlucht is koel, ik voel zijn warmte als hij achter me komt staan. Hij zegt niets. Hij weet hoe belangrijk die stille ochtenden voor mij zijn. Orde scheppen in de chaos van mijn hoofd, woorden vangen die achter mijn navel opborrelen tot de wildste verhalen of de mooiste producten, of kunstwerken. Nu ja, mooiste…..mooi voor mij. Ik zucht. En hij slaat zijn armen om mij heen. Ik laat mijn hoofd tegen de rand van zijn onderkaak rusten. En zo staan we, hij achter me, als mijn steun en toeverlaat. Sterk, aanwezig, in stilte. Ik voel me geborgen, beschermd, geliefd. Hij hoeft niets te zeggen, dat gevoel is er gewoon, altijd, elke dag.

Is het niet raar, vraag ik hem, dat we de aarde als vrouwelijk zien en over “haar” en “moeder aarde” praten terwijl het niet persé een vrouwelijk woord is? En dat we “de wereld” vaak als mannelijk woord zien, terwijl dat net zo goed vrouwelijk kan zijn?

Hij bromt, het geluid lijkt diep uit zijn borstkas te komen en trilt door mijn hoofd. Wat gaat er allemaal door dat hoofd van jou zo vroeg op de dag? Grinnikt hij. Ik glimlach, en besluit het niet eens uit te leggen. Hij doet ook iets met woorden en weet precies wat ik bedoel. Dat weet ik.

Hij komt er nog wel op terug, later, als de stilte voorbij is en de gekte van de wereld, buiten onze vredige bubbel, begonnen is. Als we ergens samen lopen, of zitten te werken, tegenover elkaar aan de opklap-keukentafel. Of als we eten koken vanavond onder de sterrenhemel. Of gewoon als we wegrijden van hier op weg naar ergens en het asfalt onder ons verdwijnt in het niets. Bij één of ander nieuw kilometerpaaltje waar we nog nooit langsgekomen zijn dan geeft hij opeens zijn mening over mannelijke werelden en de vrouwelijke aarde.

Ik draai me om in zijn armen, en leg mijn oor op zijn borstkas en luister naar zijn hartslag. Mijn ziel komt tot rust.

Dag rare gedachtes over “moeder aarde” en “meneer de wereld”.

Hallo nieuwe dag.

---

Over fantasie en bloggen

Soms schrijf ik op deze website mijn dromen op, zo schreef ik ooit over de man op het rare draaiende luchtschip en mijn nieuwe thuis.   

Vroeger, toen ik nog in Nederland woonde had ik al een website waar ik op schreef, fantastische vertellingen, reiki reizen, mijn filosofische wandelingen en gewoon observaties van mensen om mij heen. Mevrouw L, de IJskoning, de Ivoren Toren, en de Havik en de Wolf. Over de Droomminaar, en de Koningin van Erwtkingdom®, de Meisjes van de Hema en Pindakaas met Gestampte Muisjes, en zo nog een paar kaskrakers. Ze werden elke keer door vele lezers verslonden.

Ik wilde die draad weer oppakken hier op Floating Coconut, want dat is de URL van de website en de domeinnaam. Maar deze website lijkt een eigen leven te leiden. En de coconut float niet in het oneindig verlangen en de rijke fantasie, zoals ik bedacht had, maar richt zich toch weer op andere zaken, zoals kijkcijfers en statistieken. Vermoeiend om af te leren al dat werken en terug te keren naar mijn roots. Maar ik weet uit ervaring dat ik verzuipt in het mega grote internet vol bloggers en schrijvers als ik me niet onderwerp aan de grote God Google, heerser van het internet.

Vroeger, vroeger was dat niet zo, toen vormden bloggers een kleine wereld, bij intiem, we “kenden” elkaar en zochten elkaar digitaal vaak op, blog-hopten met elkaar en schreven samen verhalen. Inmiddels is bloggen big business, en niet meer alleen een creative uitlaatklep, en het lijkt wel alsof Google anno 2024, al die kleine websites aan het uitroeien is door van bloggen hogere wiskunde te maken, een serieus technisch beroep.

Ik schreef vandaag dit fantasie verhaal, een droom die ik onlangs had. Over een stil verlangen. Een blog in de “oude stijl”, beetje roestig, maar wellicht voor oude fans wel herkenbaar.

Over het verlangen naar iets

Ik ben bij keuze vrijgezel, nu ja, niet helemaal uit vrije wil, maar mijn levensstijl is moeilijk te combineren met een relatie, en dan speelt leeftijd ook nog wel een rol in dat zoekprofiel. Maar als het perfect was, als ik het verlangen kon beteugelen in iets wat goed voor me zou zijn en wat me ten goede zou komen ook, in plaats van afbreuk zou doen aan wie ik ben (of was in relaties, want ik was niet zo goed in relaties en eigenwaarde enzo) dan zou het zoiets moeten zijn. Zoals in mijn droom.

Als ik wakker word na dit soort dromen ben ik rozig, uitgerust, tevreden, maar dat vage verlangen is er, net als die zachtjes roepende horizon, die dualiteit zal er altijd zijn: verlangen naar geborgenheid, naar die armen om mij heen en het verlangen naar weten wat er achter die horizon ligt……..

Dus:

Gezocht, vent met lef, en een motor (of een grote camper, dan stap ik over!), en een beroep wat ‘ie online kan doen vanaf elke plek in de wereld. Of gepensioneerd met een leuk pensioen. Maar eentje die zijn eigen broek op kan houden financieel gezien. Een man die begrijpt wat ik nodig heb om me geborgen te voelen, of de tijd wil nemen dat te leren. Dan wil ik wel leren wat jij graag eet voor avondeten en dat voor je koken, en je koffie zetten.