Met gemengde gevoelens
Met gemengde gevoelens kijk ik vandaag terug op mijn reizende leven. In 2019, precies vandaag, 12 januari kwam ik in Rome aan en heb ik definitief mijn reizende leven in de Filipijnen afgesloten.
Ik vroeg me toen af terwijl ik me onderdompelde in de cultuur en het lekkere eten wat ik zo had gemist, of ik ooit nog op een bounty strand onder een palmboom zou wonen.
Rome was verwarren, indrukwekkend, ik had naast jet-lag ook een omgekeerde cultuurschok. Man wat een spullen liggen er in Europa in de winkels, en wat een kwaliteit en diversiteit aan voedsel. Het was wennen. Het was ook wennen aan de sacherijnige Romeinen, na alle beleefde vriendelijkheid van Z.O.Azië. En het was wennen aan de kou, wat een vreselijke kou! Onze Filipijnse winterjassen stelden niks voor en de eerste run was naar een dikke truien winkel. Elk appartement daarna in Italië stond de kachel op 25 of zelfs hoger, om de kou te verdrijven, alle dekens die we konden vinden lagen op bed, alles om warm te blijven. We doken van bijna 40 graden Celsius zo de vrieskou van een strenge winter in.
Het was geen zachte landing zeg maar.
En daar, in Rome ging onze zoektocht naar een nieuw land om te ontdekken verder, want we hadden werkelijk geen enkel idee waar we naar toe wilden. Spanje? Afrika? Zuid Amerika?
Ik kijk nu vanuit Mexico terug op mijn leven in de Filipijnen en ik zou liegen als ik zei dat ik het niet mis. Ik vond het eten daar in eateries een fijne ervaring, de heerlijke stoofpotjes, de stranden waren mooier en meer aanwezig en toegankelijker. Ook wel smeriger, maar toch, bijna elk eiland had wel een hagelwit koraalzand strand, en dat is in Mexico een stuk minder.
Mijn bounty strand droom is wel ten einde. En mijn tropenleven ook. Mexico is wel warm, maar ook koud. Het zeewater is wel blauw, maar ook koud. En elk jaar heb ik toch 6 maanden zoiets dat ik denk: hmm……hiervoor ben ik niet geëmigreerd.
Perfectie bestaat niet, dat heb ik wel geleerd van mijn reizen, het gras bij de buren is groener wellicht, maar daar hangt een kostenplaatje aan en dat kostenplaatje heeft niets met geld te maken. Wel met inleveren van stukjes droom, van wensen bijstellen en van verwachtingen temperen. Buiten Europa loop je niet een willekeurige winkel en koop je wat je wilt hebben, je loopt een winkel in en hoop dat ze WAT hebben, en dan beslis je of je het koopt of niet.
Ik paste laatst een korte broek, hij was te wijd, dus ik vroeg een maatje kleiner, die was er niet, nu ja, die was er wel in fel groen, maar niet in de kleur die ik wilde. Maar zegt de mevrouw doodleuk: dan doe je er toch een riem om? En ik denk dan: ik koop niet iets om met kunstgrepen iets passend te maken, ik koop iets omdat het een prettige kwaliteit is en de juiste maat. Maar sinds mijn emigratie is dat niet zo. Mensen sloffen rustig de hele dag op te grote of te kleine schoenen, omdat die schoen voorgeschreven is door school of de werkgever en niet in hun maat verkrijgbaar is. En je moet hem hebben anders mag je niet aan het werk.
En zo gaat het met alles. Dat is de prijs die je betaald in dit soort landen voor je lekkere tropenleven. Oh nee, wacht, het is niet eens tropenleven hier in Mexico. Ik las vanmorgen iemand die antwoordde op een vraag van iemand anders: Mexico daar is het zo lekker weer altijd. En ik dacht: stomme tut! je weet niks, je hebt 10 dagen opgesloten gezeten in een all inclusive resort in Cancun (dacht je, terwijl je in Playa del Carmen zat) en je keek naar de dansjes opgevoerd in het resort op de bonte avonden, maar je weet niks van het klimaat. Je hebt niet in de vrieskou in de bergen gezeten, of in het ijzige water van de Golf van Mexico gestaan, of de walvissen zien aankomen in de baaien bij La Paz, of ijs van je motorzadel moeten halen voor je kon gaan rijden, omdat het gevroren had die nacht.
Die kortzichtigheid, daar had ik ook last van toen we dit land kozen, denkende aan de knapperige taco’s bij Rosies Cantina in Nederland en de heerlijk goed gevulde Burritos, en de mooie plaatjes van Mexicaans eten op de pakken Knorr Wereldmaaltijden. En nu, terwijl ik naar het matige vlees in mijn slappe taco kijk verlang ik terug naar de heerlijke stoofpotten van de Filipijnse eaterie.
En ik kan hier ook wel stoofpotjes eten hoor, heus wel, maar dan moet ik de bergen in en dan moet ik ijs krabben en een dikke winterjas aan. Omdat het daar nu vriest.
Foto: Overzichtsfoto van Rome 2019.
