Verhuisdag in Mexico

Vandaag ga ik verhuizen. Da’s niks bijzonders in mijn leven natuurlijk, als nomade sleep ik constant met mijn spullen, maa rik ben even een jaartje nomade-af zeg maar en dus is het opeens een dingetje.

Toen er aan het einde van de gang aan de andere kant van het gebouw een appartement vrij leek, vroeg ik de huismeester of ik daar naar toe kon verhuizen. Einde van de gang, geen mensen voor je deur langs en lekker ver weg van de Tokkies op nummer 6. Helaas was het net verhuurd. Pech!

Maar toen opeens kwam hij een week of wat later in de lucht of ik dan in nummer 9 wilde. Ehm, dat is 1 trappenhuis en een deur verder, ook op een hoek, maar de verkeerde hoek zeg maar. Daar woont nu de Poetsvrouw. Een dame die echt elke week dweilt en sopt, alsof ze smetvrees heeft ofzo. Ze is verschrikkelijk aardig, maar ook erg op haarzelf.

Na enig overleg met mijn dan nieuwe buurman, mijn eigen zoon, besloot ik het aanbod te accepteren, want, zo dachten wij: als zij als stille mevrouw weggaat, wie weet wat er voor terugkomt en dan hebben we in ieder geval stille buren omdat wij elkaars buren zijn. Huizen in Mexico zijn erg gehorig, ik kan mijn buurman horen douchen, zijn sneus snuiten en zijn kat was onlangs krols, man wat een heisa maakte dat beest. (lees ook: Ik ga verhuizen)

Maar wat blijkt nu? De Poetsmevrouw gaat niet verhuizen het gebouw uit, zij en ik gaan van woning ruilen. Want zij wil wel weg daar want ze heeft een bloedhekel aan kinderen en de beneden buren hebben er 3. Ehm……..okay…….ik heb duidelijk iets gemist.

Hoe lawaaiig is het dan bij haar? Zij zegt dat het vooral op tijden is dat zij rust wil dat de kinderen vaak binnen spelen en dan veel lawaai maken, en ik wijs haar op het feit dat mijn beneden buren ook een jank koter hebben die dag en nacht woede aanvallen heeft en de trotse bezitter is van een paar klompen ofzo, gezien de herrie die hij maakt tijdens het lopen.

Hmm…..we kijken allebei een beetje bedenkelijk. We gokken het erop. Geen idee, het is ook die boom en dat andere uitzicht, maar ik heb er een niet zo goed onderbuikgevoel bij. We kunnen altijd weer terug ruilen zegt de Poetsvrouw vriendelijk. Maar we weten allebei dat dat er nooit van zal komen.

Dus we spreken af, zaterdag 6 januari 10 uur, dan verhuizen we, we nemen foto’s van de meterstand, dat werken we dan later wel uit als de rekening komt en we gaan slepen met meubels.

De Mexicaanse Spraakverwarring

Ik vraag em wel af hoe deze verhuizing tot stand is gekomen, heeft zij zichzelf overtuigd omwille van het feit dat de huismeester heeft bedacht dat ik dichter bij mijn zoon wil wonen? Of wilde zij en ik verhuizen en heeft de huismeester de koppeling gemaakt?
Ik heb geen idee en ik zal het wellicht nooit weten. Ik heb wel 4x gevraagd of ze het zeker weet en uitgelegd dat dichter bij mijn zoon wonen nooit een reden voor de verhuizing is maar eerder de stilte van het hoekje in de gang.

Toch wilde ze ruilen, en ik heb weer dat onderbuikgevoel. Zucht……..

Inpakken dus.

Man wat een spullen verzamel je als je zelf een huis moet inrichten. Beetje met wanhoop kijk ik naar wat ooit mijn nomadische leven was. Hoe zalig waren de dagen dat alles in 2 side cases en een toptas paste. Nu staan er echte meubels klaar om de gang over te gaan. En veel meer kleding dan ik nodig heb.
En al die pannen en potten.

Ik ben bijna een hoarder. En minimalistisch is het allang niet meer, hoewel ik me vaag herinner dat ik ooit eens in Nederland verhuisde met een echte verhuiswagen als 1-persoons huishouden en dat ding zat bijna vol.
Als je daar aan denkt is dit toch wel minimalistisch.

Ik reken dat ik 15 keer het loopje over de gang moet maken en dan ben ik over.
Maar ik heb twijfels of ik rustiger ga wonen…..alhoewel, terwijl ik dit typ rent het klompenkind weer door de woning, je moet wel van goede huize komen wil je dat geluid overtreffen!
We zullen zien.

Beter gezegd: horen.