De Koningin van Meeldauw

Daar waar ik vroeger op mijn blogs vol verhalen vaak schreef over de Koningin van Erwt-kingdom® die een heel koninkrijk bestuurde vanuit de Grote Peul, ben ik nu, nu ik in Merida woon, de Koning van Meeldauw. Ook groen, maar dan anders.

In de tijd dat bloggen nog voor plezier was en de blogcommunitie nog te overzien schreef ik fantastische verhalen, op mijn websites, onder namen als “Zij van Langs de Dijk”, De Wandelaar, de Mijmeraar en de Dromer” en nog een paar. Ik had een sprookje voor volwassenen: De Koningin van Erwt-Kingdom® een grappig verhaaltje over een erwten koninkrijk waar alles groen als gras was, zo ook de Koningin die samen met de Koninklijke Raadgever en de Koninklijke Omroeper en het kamermeisje een heel eigen domeintje had waar ze allerlei doldwaze avonturen beleefden.

Ik droeg haar ooit ten grave, soms zijn Sprookjes voorbij, vooral als je het moment van “Ze leefden nog lang en gelukkig” maar niet lijkt te bereiken. Ik moest aan haar denken, mijn kleine Koningin, toen ik alweer een shirt uit de kast trok met meeldauw erin. Deze keer mijn favoriete zwarte mouwloze heerlijk luchtige bloesje. Het oudste kledingstuk wat ik bezat verdween na 3x een poging tot verwijderen van deze hardnekkige schimmel met enige wanhoop in de prullenbak, zak dicht, en naar buiten. Ook ter grave zeg maar, net als de Koningin.

Wonen in Merida komt met zijn eigen uitdagingen. Had ik in de Filipijnen wel eens incidenteel last van meeldauw, dan is dat nu wel in de overtreffende trap. Ik heb het niet eerder zo erg gehad en ik lees me rot op het internet hoe ik die stomme troep kan bestrijden en kan voorkomen dat ook ik er ziek van word.

In Playa del Carmen en Cancun kan de luchtvochtigheid ook hoog zijn, maar toch is het daar, met de invleod van de warme Caraibische Zee anders. En in Chiapas kan het ook vochtig en schimmelig zijn, maar daar was ik altijd snel weer weg en liet het geen sporen na bij wijze van spreken. (woordgrapje!!)

Het is het seizoen van de koufronten in Mexico, de Mexicaanse winter. In sommige Staten betekent dat vorst en sneeuw, in andere staten betekent het alleen maar kou, zoals in Baja California Sur, waar ik midden in de woestijn met dikke sokken en warme chocomelk soms de dag begroette omdat het rond het vrienspunt was, om daarna gek te worden van de 35ºC rond het middaguur, de contrasten waren in de woestijn mega groot.

In Merida is het wel koeler, maar het is ook vochtiger, en het droogt allemaal nog slechter op dan het al deed. Er hangt zeker na elke dag met regen gewoon “water in de lucht”. En met dat water komen allerlei problemen. Muggen bijvoorbeeld en met die muggen ook Dengue (lees ook: Dengue in Yucatan, maar ook verkoudheden en griep, je ziet meer en meer mensen met een masker, want hier wordt nog heilig geloofd in het dragen van een masker als je verkouden bent.

En schimmels dus. Meeldauw. Maar ook andere vormen. Eten bederft sneller ook als het gewoon verpakt zit en buiten de koelkast bewaard wordt, of als je het laat afkoelen op het aanrecht.

Maar vooral je huis heeft te lijden onder de schimmel. Huizen hier zijn niet van de bouwkwaliteit die je in Nederland kent. Het is snelbouw, bomvol gietbeton van matige kwaliteit en bomvol gefineerd hout, en hollowblocks, een soort gasbetonblokken maar dan anders.
En alles is vochtig, want dampremmend materiaal wordt niet gebruikt. Menig Mexicaan woont dan ook in een huis waar de schimmel dik op de muren staat. Zwarte plafonds en vochtige beschimmelde hoeken in huis en van die zwarte randen tussen de tegeltjes.

Heel ongezond als je het mij vraagt, maar ja, ik woon er nu zelf ook in. Elke regenbui, als de wind op mijn muur staat, heb ik vochtdoorslag in de muren. Het water staat regelmatig in de sponningen van de ramen omdat die niet goed sluiten en het interesseert de huisbaas geen ene moer. Mijn deuren sluiten slecht omdat ze uitzetten door het vocht, en als ik rondvraag is het een Yucatees probleem. Het trekt wel weer recht straks als het warm wordt, zo wordt mij vertelt.

Ondertussen worstel ik met het beheersen van de meeldauw. Ik maak mijn deuren schoon met azijn, puur, want opgelost in water lijkt niet sterk genoeg. Ik hang mijn kleding met enorme tussenruimte, laat de plafondfans aan voor luchtcirculatie en heb dag en nacht ramen open. Mits het niet pist van de regen.

Het is een beetje sneu als je elke keer iets vind wat beschimmeld is en soms is het ronduit smerig. Zoals mijn helm. Ik heb een spuitbus desinfecterende spray gekocht en spuit hem regelmatig in van binnen, maar ik heb nog nooit de binnenkant zo vaak gewassen als hier in Merida.
Hij lijkt altijd vochtig, ook als hij droog is zeg maar, en dat komt door die hoge lucht vochtigheid. Je kunt hier de was drogen, en dan voel je en denk je: Ha, droog, ik haal het zo in en dan vouw ik het weg. En als je dan 10 minuten alter terugkomt is het weer klam.
Dan weet je ook dat het weer gaat regenen, en dat je het voorlopig niet droog krijgt, zelfs niet als het stevig waait. Je moet je was echt pal in de zon hangen en in de wind, die combinatie lijkt de vochtigheid wel te verslaan. Wel, zonlicht heb ik niet tot mijn beschikking hier rondom het huis en in dit stedelijk gebied. Zo anders in La Paz, waar ik zocht naar schaduw omdat alles anders binnen een maand vaal en kleurloos was.

Ik ben inmiddels wel de meeldauw expert van Yucatan denk ik. Ik heb 101 middeltjes om het spul te verwijderen voor elk stadium en elke kleurschakering. Maar blij word ik er niet van.

Was getekend,

De Koningin van Meeldauw