Steeds meer armoede

Toen ik net aankwam in Merida waren ze er amper: zwervers, flojos, dagloners, blote-voeten-kinderen, prullenbak-duikers. Dat soort mensen, mensen die onderaan de maatschappij bungelen omdat ze het niet meer redden, omdat ze geen huis meer hebben, geen eten en geen schone kleding of een plek om zich te wassen. 

Ondanks het feit dat ook Mexico net als in Europa opeens kampt met personeelstekorten (echt hoor ik geloof er geen flikker van!! Van die berichten! Lees ook: Als je cadeautjes uitdeelt blijf je populair) lijken er meer en meer mensen te zijn die hun baan kwijt raken en die komen dan vaak op straat terecht. Want in Mexico is geen WW en er is amper bijstand, het is er wel maar aanvragen is best lastig en de uitkering beperkt tot een paar duizend peso per maand en daar betaal je ook de huur niet van, je kunt er niet eens een bed van huren.

Het is verontrustend te zien hoeveel van deze mensen opeens door de stad scharrelen op zoek naar eten, bedelen om geld, of op zoek naar klusjes. En soms scharrelen ze niet eens maar liggen ze uitgeput met smerige voeten en kleding ergens op de stoep te slapen. Al dan niet met kinderen. Her lijkt wel alsof iemand een buslading van die mensen in de stad heeft gedropt.

Sommigen ruik je eerst voor je ze ziet en het meest trieste is wel dat ze ook sterven op straat. Laatst stond in de krant dat iemand op de stoep lag “te slapen” maar buurtbewoners toch maar de politie belden want hij lag wel heel lang heel stil, en toen bleek hij overleden. Een oudere man. En dat is ook een ding, heel veel van deze mensen zijn oud, niet dat ze oud ogen, maar echt oud in leeftijd. Als in bejaarden.

Sommige van die bejaarden staan ter aanvulling van hun karig pensioen in te pakken in de supermarkt, doen parkeerbeheer en ruimen karretjes op, andere vegen stoepen en straten in hun wijk. Allemaal projecten van INAPAM, die voor de senioren zorgt via een kortingspas voor van alles en nog wat inclusief je gemeentebelastingen en OV, maar ook in werkgelegenheid dus.  Maar er vallen dus blijkbaar ook veel mensen buiten de boot, tussen de wal en het schip blijkbaar.

Ik vraag me af hoe het komt, zijn dit mensen met meer problemen dan armoede? Hebben ze ook verslavingsproblemen? Zijn ze gewoon lui? hebben ze geen achterban van familie? Zoals de vader met de trommel en trompet die gruwelijke muziek maakt en het kindje wat dan zielig kijkend geld moet ophalen, da’s makkelijk geld verdienen natuurlijk. Je betaald alleen al zodat hij ophoepelt met zijn herrie, maar waarom zoekt hij geen baan? Wat is de reden dat hij elke dag van de week de hele dag door het centrum zwerft met die koter op sleeptouw?

Ik kende ooit een bedelaar in Dumaguete in de Filipijnen. Die zat elke dag in Perdices Street te bedelen. Vieze kleding, zielig kijken, schooien en mensen vastgrijpen. Hij kreeg geld, eten, zelfs kleding. En in de avond trok hij vanachter een elektriciteitshuisje en bundel kleding tevoorschijn en kleedde hij zich om in de toilet van McDonalds. Nette meneer, op weg naar huis na een lange werkdag.

Ooit vroeg ik hem waarom hij dat deed en niet ging werken bij een bedrijf. Hij vertelde dat hij dan lang niet zoveel verdiende en naar de pijpen van een baas moest dansen als wanneer hij in de straat zat, op een goede dag haalde hij makkelijk 500 PHP op en gratis eten, de kleding die hij kreeg verkocht hij door voor nog meer geld. I am an entrepreneur, vertelde hij me trots, niemand bedenkt dit.

Ik twijfelde aan zijn woorden, want er zijn wel meer handige bedelaars in de wereld. In Nederland kennen jullie ook van die trucjes, arme Oost Europese Baboesjka’s die kleumend in een rolstoel hangen te janken en in de avond in een mercedes worden opgehaald.  Het is geen entrepreneurschap, maar het is wel slim. Net als al die moeders met hun met hoestsiroop in slaap gesuste babietjes met vieze verwondingen die zogenaamd geld zoeken voor hun kindjes ziekenhuis-rekening. Ook zo’n scam.

Maar dit is niet echt een scam, deze nieuwe armoede. Dit is het gevolg van de inflatie, het wereldwijde gemanipuleer van de groten der aarden zoals massaconcerns als Unilever, de grootgrondbezitters onder ons, de fameuze Blackrock en andere “grappige” jongens die alleen maar voor de mega winsten gaan. En misschien zelfs wel van de overheden die hier geen paal en perk aan (kunnen) stellen. Die bedrijven en woekeraars die over de ruggen van de hardwerkende mensen net zo lang uitknijpen tot alle sap eruit is. En in de tussentijd vallen er steeds meer mensen uit het systeem en lopen dan door de straten, verloedert, verteerd door schaamte vaak, wanhopig omdat hun kinderen niet meer naar hun omkijken of achter hun aanrennen en geen toekomst meer hebben.

Ik ga laatst zo’n kindje een stukje speelgoed, iets wat ik kreeg van weer iemand anders en ik had geen zin om er mee over straat te lopen, hij griste bijna mijn hand eraf, de gretigheid waarmee hij het aanpakte was bijna te vertalen in hebberigheid.

Maar ja, als je alleen maar rijkdom voorbij ziet lopen, zoals die kinderen van verkopers in toeristengebieden, en jij hebt niks……..dan pak je alles wat je krijgen kunt toch?

Of niet?